Ergens in Veenendaal: De bloemenkoopman onderaan de Markt

VEENENDAAL In deze aflevering van de historische rubriek ‘Ergens in Veenendaal’ nemen we een duik in het recente verleden. We tekenen wat herinneringen op van Leo de Fluiter. Oudere Veenendalers zullen zich hem nog wel herinneren. Vele jaren stond hij met zijn bloemenstal onderaan de Markt ter hoogte van Juwelier Geluk. De Leo van toen is nu volkomen onherkenbaar. Gelukkig weet hij zich nog veel te herinneren van de tijd zonder internet, computers en online-verkoop.

Leo de Fluiter stamt uit één van de oudste geslachten uit Veenendaal. Historie-onderzoeker Dick van Manen schrijft er letterlijk over in zijn nu wat vergeten en ondergewaardeerde boek ‘Aanzienlijk vlek in ’t Stichtse’: ,,Gosen Gerrtsz blijk ineens De Fluiter te heten, waarmee één van de oudste geslachten van Veenendaal is getraceerd.” 

FLUITERSSTRAAT Verder onderzoek vertelt ons dat de familie De Fluiter in de 16e eeuw vanuit Vlaanderen naar Veenendaal is getrokken waar ze veengrond kochten en pachten om turf te winnen. Ook de Fluitersstraat leidt ons terug naar deze familie. De straat liep langs een oude perceelgrens van Cornelis de Fluiter. Ook wordt er gesproken over de Fluiterssloot die bewust steeds smaller gemaakt werd om vervoer per aak te belemmeren.

Leo de Fluiter, geboren in 1948, is getrouwd met Hannie Vink. ,,Eigenlijk is het toeval dat ik in de bloemen terecht ben gekomen”, zo vertelt hij. ,,Als machinebankwerker ben ik begonnen in Ede, waarna ik al rap een overstap maakte naar Verboom in Renswoude. Samen met collega’s werkten we daar aan de bouw van nieuwe machines. Van niets iets moois creëren. Ik kan daar nog van genieten.”

(Tekst gaat verder onder de foto.)

Leo op zijn bloemenstek onderaan de Markt. Jaren was hij daar een vertrouwd gezicht. - Familiearchief

PITLO EN VAN DE BRINK ,,Na verloop van tijd wilde ik toch wat anders. Ik zag een advertentie die me aansprak. Werken bij de bloemenhandel van Pitlo en Van de Brink aan de Boslaan. Alleen, ik had geen ervaring. ‘Zit daar maar niet over in’, zei Van de Brink toen ik langs mocht komen op sollicitatiegesprek. ‘We leren je dat wel.’ Nou, hij heeft het me geleerd hoor. Van wie ik ook veel leerde was van Arie Roelofsen. Hij werkte daar ook voordat hij voor zichzelf begon.”

Het was de gunfactor die een rol speelde.

Na een jaar of twaalf daar gewerkt te hebben vertelde Van de Brink dat hij ging stoppen met de marktkraam. Hij vroeg Leo of hij zin had om de kraam voort te zetten. Voorwaarde was wel dat hij de benodigde papieren moest halen. Leo de Fluiter: ,,Vaak hoor je dat er onderhands betaald moest worden als je een marktplek overnam. Dat was hier niet het geval. Het was de gunfactor die een rol speelde.”

,,Ik was 41 jaar in 1989 toen ik ‘eigen baas’ werd. Wat een mooie tijd hebben we daar gehad, en ik zeg bewust ‘we’. Hannie kon, net als onze schoondochter die bij ons werkte, prachtig boeketten schikken, wat ze trouwens nog wel doet bij ‘t Boveneind waar we beiden vrijwilligerswerk doen.
Samen leiden we daar elke week koersbal. Dat is genieten voor de bewoners, maar ook voor ons. En niet te vergeten dat onze kinderen ook meehielpen. Een paar weken voor kerst begonnen ze, onder leiding van mijn vrouw, kerststukjes te maken. Die werden gretig verkocht. Het geld wat we ervoor kregen ging dan deels ook naar de kinderen.”

(Tekst gaat verder onder de foto.)

Met de kerstdagen in zicht was het altijd druk bij de kraam. - Familiearchief

SEINTJE ,,Op marktdagen”, zo weet Leo te vertellen, “was het altijd gezellig. Ook met de collega-bloemenverkopers zoals Arie Roelofsen en Eddie Drost. Heel af en toe probeerde een klant een gratis bosje te regelen door te zeggen dat de bloemen maar een paar dagen op vaas hadden gestaan. Natuurlijk gaven we een bosje gratis, maar als de klant dan weer eens kwam dan prikten we er wel doorheen. We gaven elkaar als goede collega’s dan even een seintje.”

MOOI GEWEEST ,,Het laatste adres waar we woonden voor we verhuisden naar het Prinses Christinaplantsoen, was op het Baardgras. Een mooi huis, en daar hadden we een grote schuur met koeling voor de bloemen. In 2007 zijn we gestopt. Het was mooi geweest. We kijken terug op een mooie en gezellige tijd. Klanten die soms alleen maar een praatje maakten, of je in goed vertrouwen iets vertelden. Ja, het klantcontact mis ik wel.”

We hoeven niet bang te zijn dat het geslacht, waarvan de eerste Veenendaalse verslaglegging in 1563 begon, snel zal uitsterven. Leo en Hannie zijn gezegend met vier kinderen en tien kleinkinderen, waarvan de meesten in Veenendaal wonen.

door Anne Slok namens Oud Veenendaal