Hartverwarmend beeld

VEENENDAAL In de tweede klas werd zij getroffen door een tumor in haar ruggenmerg en het zag er niet best uit. De noodzakelijke operatie was ronduit gevaarlijk en de vraag was hoe groot de blijvende schade zou zijn. Maar niet ingrijpen was ook niet aan de orde. Toen zij de ingreep had doorstaan, en de tumor was verdwenen, was de voorspelling van de arts dat zelfstandig lopen er waarschijnlijk niet meer in zat. Wat zij toen hardop gezegd heeft, weet ik niet, maar inwendig moet geklonken hebben: ‘dat zullen we nog wel eens zien’. Toen zij voldoende hersteld was van de operatie, werd zij maandenlang met de rolstoel in een busje naar school gebracht en was die stoel haar vervoermiddel door het gebouw. Ook toen de lift door de bouwactiviteiten buiten gebruik was. Waar mogelijk werden lessen verplaatst naar de begane grond, maar als dat niet lukte, slaagde zij er toch in om boven te komen. 

Op een dag kwam zij zelfstandig naar school, met een aankoppelfiets voor de rolstoel. En lopen deed zij met een rollator. Onverstoorbaar. Wat een kracht en een doorzettingsvermogen. Op een dag was ook de rollator verdwenen en liep zij met hulp van twee krukken. Je kunt je haast niet voorstellen, hoeveel bloed, zweet en tranen dat haar gekost moet hebben. Oefenen, door de pijn heen, fysiotherapie tot je er bij neervalt, afzien, doorzetten, soms tegen beter weten in. Maar het is haar gelukt. 

Al enkele maanden loopt zij door het gebouw en over het plein, zonder externe hulpmiddelen. Dit hele proces doorliep zij in die jaren waarin jongeren het liefst zorgeloos en onbekommerd door het leven vlinderen, sporten, dansen, indruk maken op elkaar. Dat laatste is haar zeker gelukt. Als je zo hebt leren knokken, ben je toch bestand tegen wat er ook maar op je pad zal komen? En natuurlijk wens je niemand deze route toe. Maar de arts die haar die sombere voorspelling deed, zal vast geraakt zijn door wat zij voor elkaar heeft gekregen. Ongetwijfeld met hulp van velen: medici, verpleegkundigen, ouders, zus, vriendinnen, ontwerpers en makers van hulpmiddelen, conciërges, mentor. Maar het was háár wilskracht. 

En nu dient het volgende hoofdstuk zich aan. Ik wist werkelijk niet wat ik zag. Een vriendin van haar werd vorig jaar ernstig ziek. Is inmiddels weer op school, in een rolstoel. En u raadt nooit wie die rolstoel voortduwt! 

Nu raadt u het wel, maar u gelooft het niet. Precies!

Ik vond het een ontroerend beeld. Bijna onaards, bijna hemels. En toch gewoon voor mijn neus.

Ze zeggen wel eens van jonge mensen die veel hebben meegemaakt dat zij ‘een oude ziel’ hebben. Ik wens het nogmaals niemand toe om zo te moeten knokken, maar als een oude ziel leidt tot zo’n hartverwarmend tafereel dan is er meer hoop dan we denken.

door Willem de Vos, rector CLV