Echtpaar Swagers viert briljanten huwelijk na een werkzaam leven

VEENENDAAL Nee, toestemming vragen van de koningin hoefde niet meer en ook een preek van de dominee was ook niet nodig. Liever niet zeg! Dicky van Dorland trouwde op 18 april 1958 met Paul Swagers. Hij was 19, zat nog in dienst, en zij was 16 jaar. Op het gemeentehuis van Veenendaal beloofden ze elkaar eeuwige trouw. Een gesprek met veel herinneringen.

Het huwelijk kende tal van ups en downs. ,,Maar we praten alleen over de hoogtepunten”, zegt de 81-jarige Dicky Swagers-van Dorland kordaat. Die hoogtepunten zijn zonder meer de komst van vijf kinderen: twee meiden en drie jongens. Er zijn veertien kleinkinderen en vijftien achterkleinkinderen. ,,En de zestiende is op komst”, meldt ze trots. 

‘GEZEGEND’

Dicky voelt zich ook ‘gezegend’ dat iedereen zo goed terecht is gekomen. Sommigen zijn ook als zelfstandige actief. ,,Twee kleinzonen bijvoorbeeld, Johan en Jeroen, begonnen een garage onder de naam Twin Autoservice aan de Nieuweweg-noord.” Net als haar man is ze beslist niet niet op haar mondje gevallen. Ze zat zelfs in de ondernemingsraad van vervoersmaatschappij Midnet. ,,En dat terwijl ik niet eens de lagere school heb afgemaakt! Op een goed moment was ik er secretaris.” Daarvoor zat ze in het leerlingenvervoer bij Bolderman. Na Midnet kwam Leewis, waar het leerlingenvervoer afliep, maar waar ze toch aan de slag kon blijven met taxirijden. Ze bracht jongeren naar instellingen in onder meer Apeldoorn.

DURVEN

Het ontbreken van een goede basisopleiding heeft haar zeker niet in de weg gezeten. Gewoon ‘durven’ luidde het parool. Dan is een bepaalde opleiding zeker niet nodig. En je niet laten meeslepen door wat anderen zeggen of over je oordelen. Paul: ,,Ik zei nog tegen haar: je moet maar eens naar Bolderman gaan voor op de bus. Je helpt tenslotte ook mee in het rijden naar Frankrijk of Duitsland. Ga ik even een tukje doen en hup, zitten we zo in Lyon. Nou dan?”

Ook hij laat zich niet de kaas van het brood eten. Paul is een kwieke man van 84 jaar die het ook nog allemaal goed weet. Ze leerden elkaar kennen van het zwemmen in het Spinnemeer in Ederveen. Dicky groeide op in een boerderij aan de Stationsstraat in De Klomp. Hij woonde aan de 2e Achterkerkdwarsstraat, in een geheel verdwenen volksbuurt die bekend stond onder de naam Gribus. Nu is er de Duivenweide, toen waren hier woonblokken waar grote gezinnen woonden waarvan de vader zijn schamele inkomen verkreeg door hard te werken op één van de fabrieken. In deze buurt was iedereen gelijk. Ofwel: je had allemaal niets en maakte er wat van. Met niet zelden de nodige strubbelingen tussen straatbewoners onderling.

(De tekst gaat verder onder de foto.)

Op 18 april kwam de burgemeester op bezoek. - Gemeente Veenendaal

ROTTEPAD

Als Paul wordt gevraagd naar zijn jeugd, dan komt hij los. Hij vertelt over het bezoek aan bioscoop Luxor aan de Munnikenweg. ,,Daar kochten we voor 50 cent een kaartje voor de stijve-nek-loge. Helemaal vooraan dus, waardoor je steeds omhoog moest kijken.” En dan naar de 2e Achterkerkdwarsstraat (in de volksmond Rottepad) en omgeving. ,,Het was een gezellige buurt, we hebben er veel kattekwaad uitgehaald. Dat vonden we prachtig. ik weet nog dat we op zaterdag met de jongens van de Breje Gang (de naastgelegen Van de Pollstraat) naar Wageningen gingen om daar te vechten met studentjes.” En wie herinnert zich niet ‘Bart van Nell’ (kruidenier Van Barneveld) niet die daar tot op het laatst zijn zaak had?

En dan die ene keer dat ze iets hadden uitgehaald en de politie erbij gehaald werd. ,,Kwam Wout van Bruggen met een getrokken pistool langs! We liepen al aan de overkant, aan de Kanaalweg. Konden we in optocht door de Hoofdstraat naar het politiebureau.” Voor Dicky was het echt wennen. Haar moeder overleed op 38-jarige leeftijd. Ze kon het gezin draaiende houden.

ANDERS

Met de nieuwe relatie van haar vader vlotte het niet, reden waarom ze bij Paul introk. ,,Hij had vijf zusters. Het huisje was klein maar er kon er nog wel eentje bij. Ik was dan wel geen luxe gewend en kom uit een gewoon gezin, maar daar was het toch heel anders.” Vrouwen die elkaar te lijf gingen, het leek er in die volksbuurt heel gewoon.

Later kwam de buurtvereniging Ons Aller Genoegen met een eigen clubhuis. Was er gelukkig wat meer te doen. Dicky: ,,Weet je nog Paul, je ging op een grote kar met anderen naar de Betuwe om daar kersen te eten.” Paul beaamt dit. Er is nog een mooie foto van de huwelijksdag. Paul in zijn dienstuniform, zij als wit bruidje ernaast. Dienstuniform? ,,Ja, ik zat toen in dienst en heb alles geprobeerd om er niet in te hoeven of om er uit komen. Het lukte mij niet. En ik moest trouwen in uniform. Dat was verplicht.”

(De tekst gaat verder onder de foto.)

Op de trouwdag moest Paul in uniform omdat hij nog rekruut was. hij kwam er niet onderuit! - Martin Brink

Hij dist vele smakelijke anekdotes op. Bijvoorbeeld die vele keren dat hij zich drukte en hoognodig naar huis moest omdat zijn vrouw zwanger was. ,,Dat lukte vijf keer, bij telkens een andere commandant.” Na het inwonen bij de ouders van Paul kwam het paar aan de Molenstraat terecht.

Ik moest trouwen in uniform. Dat was verplicht

BEEREMANSSTRAAT

Later betrok men een huisje aan de Wilhelminastraat en weer later ging men naar de W.C.Beeremansstraat. Daar hebben ze liefst 49 jaar met veel plezier gewoond.
Dicky: ,,De bouwvereniging wilde ons eerst niet toelaten. Ze vonden het te klein voor een gezin met vijf kinderen. Ik zei: ze worden groter, zijn snel het huis uit en er komt niemand meer bij.” Toen waren ze om.

(De tekst gaat verder onder de foto.)

Een verrassende foto voor Dicky Swagers: één van de overdwars staande huizenblokken aan de Wilhelminastraat rond 1960. Op de achtergrond de Scheepjeswolfabriek. ,,In het midden hebben wij gewoond!” - Archief Martin Brink

In zijn werkzame leven heeft hij vele bazen gehad. ,,De langste was drie kwartier”, zegt hij gekscherend., ,,Dat zat zo: ik kon als voeger beginnen bij iemand in Wageningen. Ik er naar toe. Zijn gezicht stond mij al gelijk niet aan. Hij zei tegen mij: ga maar naar boven vier hoog. Ik naar boven. Na een kwartier moest ik weet naar beneden komen bij de betonmolen om kort daarna weer naar boven gestuurd te worden. Ik heb gezegd: je lijkt wel een oude koloniaal, een koeliedrijver. Ik ga weg. Werd hij nog boos ook!”

Hij ging voor een half jaar naar textielonderneming VSW (daar werkte een broer ook) maar hij merkte al snel dat saai fabriekswerk tussen vier muren en stampende machines, niet zijn roeping was. Hij kon beginnen bij Installatiebedrijf Schans en werkte er tien jaar als loodgieter. Een collega maakte een ommezwaai: die werd chauffeur. ,,Is dat niets voor jou, zei hij. Ik had in de krant gelezen dat ze bij de SRV een chauffeur zochten. Daar kwam ik altijd langs als ik van Schans kwam. Ik ben naar binnen gestapt en kon beginnen.” Paul had daarmee zijn roeping gevonden. Hij reed het hele land door. Maar niet internationaal. Dicky: ,,Dat wilde ik niet. Ik zag bij veel vrouwen dat de man dan nooit thuis was. En ik wilde niet iemand die in het weekend even komt kijken.”

VAN MANEN

Van Spanje in Elst werd zijn volgende werkgever. ,,Maar die ging failliet. Ik was toen 58 en dacht: dit is het, ik kom nooit meer aan het werk.” Totdat hij op een zaterdag uit de tuin werd geroepen. Er was een telefoontje van Van Manen uit Barneveld, een vervoerder met 130 wagens. ,,Ik werd gevraagd om te komen. Een planner bij hen kwam bij Van Spanje vandaan en zei: die man moet je hebben, die wil altijd werken. Ze zeiden: jij hebt ons eens gematst, wij zorgen ervoor dat jij de VUT kan halen. Dat zat zo: ik zag ooit een chauffeur met oplegger met pech langs de snelweg staan. De kraan moest echter de volgende dag op een bepaald adres zijn. Ik bood aan om dat te doen. Kreeg ik honderd gulden, zo in het handje. Maar ze wisten nog van deze actie.”

Hij ging rijden voor de post. Van Barneveld, Ede, Veenendaal en dan naar het sorteercentrum in Zwolle. Veel nachtwerk ook. Maar hard werken, daar draaide Paul Swagers zijn hand niet voor om. Het bracht ook een leuk centje in het laatje.

Dit plekje hebben we speciaal uitgezocht

CURVES

Het paar woont sinds enkele maanden aan de Rederijkers in West. Paul: ,,Dicht bij de winkels. Dit plekje hebben we speciaal uitgezocht.” Dicky: ,,Ik was liever in zuid gebleven, hoor.” Temeer omdat ze al zestien jaar bij Curves aan de Bruïnestraat sport. ,,Daar kennen ze mij als ‘Onze Dicky’. Ik kom er nu wekelijks. Toen ik dichterbij woonde soms wel zes keer per week. Het is ook maar een half uurtje.” Vanwege het huwelijksjubileum heeft ze een mand met zakjes studentenhaver gemaakt (samen met een kleindochter!) om uit te delen. Dat gaf veel leuke reacties.

(De tekst gaat verder onder de foto.)

Ze toont de mooi ingelijste mededeling die ze bij Curves plaatste. Compleet met een uitdeelmand met studentenhaver. - Martin Brink

De verhuizing zorgde voor een groot probleem. Dicky is namelijk een verwoed verzamelaar van ongeopende miniatuur parfumflesjes. ,,Ik heb er zesduizend. Ik heb ze weer in de originele doosjes moeten doen, en hier weer uitpakken. Ik ben er een maand mee bezig geweest. Voor drieduizend stuks heb ik plek, de andere moet ik nog kwijt zien te raken. Nee, ik verzamel ze niet meer.” Zachtjes: ,,Maar je weet maar nooit...”

FANATIEK

Verzamelen deed ze heel fanatiek. Paul ging trouw mee naar alle beurzen in binnen- en buitenland. Op een goed moment vond hij het ook wel leuk. De parfumflesjes heeft ze in alle soorten en maten: in de vorm van een hobbelpaard, schoonmaakfles of peer. De meeste van de bekende parfumhuizen. Ze weet nog hoe het begon: met een flesje van Anaïs Anaïs, het eerste parfum van Cacharel. Die kreeg ze van Paul tijdens een reis naar Engeland.

Het paar is vanwege hun briljanten huwelijk met de familie gaan eten bij de wok aan de Nieuweweg. ,,Van de vijftig konden er 41 personen. Dat doen we om de vijf jaar, zo hebben we afgesproken.”