Ted van Zadel (102) uit Veenendaal geniet nog volop van het leven

VEENENDAAL Honderd jaar is al heel oud, wie daarboven komt mag wel tot de zeer sterken worden gerekend. En als je dan ook nog zeer helder van geest bent en redelijk goed ter been, dan heeft Onze-Lieve-Heer het helemaal goed met je voor. Veenendaler Theodorus Leonardus (,,In het dagelijks leven gewoon Ted, hoor”) van Zadel werd op 12 maart zelfs 102 jaar. 

Hij staat staat nog heel vief in het leven. Een gesprek met een opgewekte en erudiete man. De geboren en getogen Amsterdammer woont sinds 1999 in Veenendaal. Daar aan de rand van Veenendaal-west woont hij helemaal naar zijn zin, samen met zijn vrouw Adri van Valen. Zij is een geboren Rotterdamse en had daar allerlei bestuurlijke functies. Adri is 83 jaar en heeft het hart niet op de tong. Toen ze twintig jaar geleden met Ted trouwde zei ze al heel eigengereid tegen de Veenendaalse ambtenaar: ‘Ik wil mijn eigen naam behouden’. Adri: ,,Die zei: ik weet niet of dat kan. Ik zei daarop: kijk maar naar Rotterdam, daar kan het wel. Hier dus ook!”

(de tekst gaat onder de foto verder)

De burgemeester kwam op bezoek en bracht een mooi boek mee. - Gemeente Veenendaal

Onlangs kreeg het paar bezoek van de burgemeester. Ted van Zadel: ,,Het werd een heel leuk gesprek, vooral omdat hij in Amsterdam heeft gestudeerd en verschillende plekken kende waar ik ook heb gewoond. En ja, hij vond het ook wel vreemd dat de gemeente niets van zich heeft laten horen toen ik 100 en 101 jaar werd. Dat had niet mogen gebeuren, zei hij nog. Van de Commissaris van de Koning en van de Koning zelf heb ik in al die jaren trouwens wel een mooie felicitatiekaart gehad.”

VEEL AANLOOP

Ted van Zadel kijkt terug op een bewogen leven met, zoals bij iedereen en overal, vele hoogte- en dieptepunten. Dat laatste was zonder meer het toch wel plotselinge verlies van zijn vrouw Rietje met wie hij in 1948 trouwde. Het was zijn jeugdliefde. In de oorlog waren ze al bij elkaar. Na een ziekbed van twee jaar overleed ze in 1986 en stond Ted, die net van zijn vervroegd pensioen kon gaan genieten, alleen. Plannen waren er zeker om de hernieuwde vrijheid in te vullen. Hij verkaste naar Zwolle om dichter bij zijn dochter te wonen. Met veel plezier woonde hij daar vijf jaar. ,,Iedereen kwam om te helpen en ik had er veel aanloop. Men vond het toch wat zielig zo’n alleenstaande weduwnaar.” Ook het verlies van een kind is iets wat je nooit loslaat. Ted maakte het mee.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Zo was het in 1948. Trouwen in Amsterdam met zijn eerste vrouw Rietje IJsselstein. - Martin Brink

GROTE GELUK

Daarentegen is er nu het grote geluk met zijn Adri, zijn trouwe echtgenote die hem aanvult als er een geheugensteuntje nodig is. Die hem met raad en daad terzijde staat. Begin jaren negentig trouwde hij met haar.

Drie kinderen zijn nog in leven. De oudste is 74 jaar. ,,Ze wonen in Zwolle, Abcoude en Alphen aan den Rijn”, weet Ted van Zadel precies. Ook: ,,Ik heb zes kleinkinderen en acht achterkleinkinderen.” Ze zien elkaar niet wekelijks maar er is aanloop genoeg in Veenendaal. ,,We zijn eigenlijk centraal gaan wonen waar de afstand van ieder van hen één uur is.”

Zijn 102e verjaardag werd uitbundig gevierd. ,,We hadden een bijeenkomst in restaurant 3Zussen. Er waren 38 familieleden aanwezig. Bij mijn openingstoespraak zei ik: blijf niet zitten maar ga de tafels langs. Het werd me later toch een geloop!” Van Zadel kijkt er met genoegen op terug. Na twee coronajaren kon hij zijn verjaardag weer vieren. Hoe mooi was dat! Dat ging in de jaren ervoor behoorlijk moeizaam. ,,We mochten maar mondjesmaat mensen ontvangen. Toen ik honderd werd hebben mijn kinderen het anders gedaan: als bij verrassing hadden ze een draaiorgel geregeld. Die stond hier voor de deur.” Een mooi fotoalbum herinnert aan dit hoogtepunt.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Trots toont hij het album met de foto’s toen hij honderd jaar werd. Toen stond plots een draaiorgel voor de deur. Zijn kinderen staan ervoor. - Martin Brink

FINANCIËLE WERELD

Zijn werkzame leven speelde zich vooral af in de bankensector. Vader werkte al bij een bank en dus ging zoonlief ook de financiële wereld in. Want dat kon hij goed: de getallen overzien en conclusies trekken. ,,Ik heb ook in veel besturen gezeten en altijd was het wel iets met financiën waar ik op gezet werd.” Kort na de oorlog wilde de bank hem niet terug en vond hij een werkkring in Eindhoven waar hij voor Philips ging werken. Maar reizen van Amsterdam naar Eindhoven was in 1945 een hele opgave. Dan was hij vier uur onderweg. In mei 1947 werd de Hollandsche Bank Unie, later ABN, zijn nieuwe werkkring.

Hij was negentien toen de oorlog begon. Toen hij werd opgeroepen om in Duitsland te werken, dook hij onder en wandelde naar Anna Paulowna. Daar kon hij vrij ongezien werkzaamheden verrichten. ,,Toen alles voorbij was kon ik op een Amerikaanse vrachtwagen terug naar Amsterdam. Het eerste wat ik deed was mijn verloofde opzoeken.”

’BROERTJE’

Hoe hij die 102 jaren heeft gehaald? Van Zadel weet het niet. Wel dat hij uit een sterk geslacht komt. ,,Mijn vader werd bijna 101 jaar en mijn broertje is nu 97. Ik ga binnenkort weer eens bij hem op bezoek…”

(de tekst gaat onder de foto verder)

Dagelijks worden de vingers soepel gehouden op de piano. - Martin Brink

Hoe komen ze in Veenendaal terecht? Een lang verhaal. Om het kort te maken: zijn huidige vrouw ontmoette hij tijdens een reis naar Hongarije. Het reisgezelschap bracht hen bij elkaar: hij was diaken, zij ook. Ondanks dat ze van verschillende geloofsgemeenschappen waren, schept dat altijd een band. Adri van Valen: ,,Deze omgeving kende ik een beetje. Ik leidde een reisgezelschap vaak naar kasteel Hoekelum in Bennekom. We zijn met een makelaar gaan kijken of er iets in de buurt was. We hadden wel speciale wensen. Mijn man speelt graag piano. Toen we dit huis beschikbaar kwam, zagen we de lange muur. Dat was ideaal om de piano er tegenaan te zetten!”

En zo is het gekomen. De piano staat er nog steeds en op verzoek speelt Ted een geliefde strofe uit een liedboek. Het spelen is hij niet verleerd. Bijna dagelijks oefent hij nog. Zo worden de vingers soepel gehouden. Zijn vader was overigens ook een begenadigd speler en dat had weer te maken met zijn rol in de Lutherse kerk van Amsterdam. Hij was er ook diaken. Zoon Ted trad ook hier in zijn voetsporen. Zijn hele leven zou hij Luthers tot in zijn diepste vezels blijven. Zo bespeelde hij het orgel, soms was hij voorganger (hij had een preekbevoegdheid) en vervulde hij tal van bestuursfuncties. Hij begeleidde het financiële beleid rond het samenvoegen van onder meer het Luthers Diaconessenhuis naar het BovenIJ ziekenhuis en hij zat in besturen van ouderenvoorzieningen waaronder het Maarten Lutherhuis, de Wittenberg en de Lutherhof.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Samen met vrouw Adri wordt één van de vele fotoalbums bekeken. - Martin Brink

SAMEN OP DE FOTO

Ze kerken nu in Ede bij de Evangelisch-Lutherse Gemeente. Ted is er vanzelfsprekend het oudste gemeentelid. Hij zegt: ,,Wat zo leuk is: als er een kleintje wordt gedoopt moet ik altijd mee op de foto. Ha, ha: het jongste en het oudste gemeentelid samen!” Het paar maakt nog veel tripjes in de regio. Ted mag niet meer autorijden, maar Adri kan dat wel. ,,Ook wandelen we veel. Vorige week nog zijn we op Prattenburg geweest. Het liefst komen we waar verharde paden zijn, want Ted heeft een rollator en dat loopt wat makkelijker. Dat zijn soms ook fietspaden. Een keer schreeuwde een fietser dat we daar niet moesten lopen. Nou dan heb je aan mij een slechte. Ik heb hem gezegd dat híj net zo goed aan de kant kon gaan. Nou ja zeg, zie zelf maar eens zo oud te worden…!”

Het huwelijk in 1948. - Martin Brink