Echtpaar Van de Pest 70 jaar getrouwd: ‘De dominee werd snel de deur gewezen...’

VEENENDAAL Het leven is met ups en downs. Het is geven en nemen. ,,Ik zeg altijd: als je maar goed leeft en eerlijk bent, dan kom je er wel.” Woorden van Dirk van de Pest. Vorige week maandag was hij zeventig jaar in de echt verbonden met zijn Tini van de Bovenkamp. Ze wonen nog altijd heel gelukkig aan de Klaas Katerstraat in zuid, maar weten ook dat het einde daar nabij is.

door Martin Brink

Het platina bruidspaar denkt hardop: ,,Deze huizen worden gesloopt, maar hoelang gaat dat nog duren?” Eigenlijk willen ze er niet aan denken, maar het punt komt wel naderbij. Misschien bijtijds uitkijken naar een andere gelijkvloerse woning? Dirk wil eigenlijk niet weg maar hij is nu wel zover dat bepaalde ouderenappartementen tóch in beeld komen.

Zeventig jaar getrouwd. Dat is voorwaar geen dagelijks nieuwsbericht. Ook niet in Veenendaal. Ze kregen maandag 14 maart een felicitatiebrief van de koning en koningin. Ook de burgemeester kwam langs om de felicitaties over te brengen. Op een tafel in de woonkamer zijn de tientallen felicitatiekaarten uitgesteld met prominent de grote, niet te missen, kaart van de kinderen. Voorop staat een foto van de trouwerij zeventig jaar geleden. Daarop een gelukkig, jong stel. Lang geleden allemaal.

VOORSPRONG Dirk en Tini waren er uitzonderlijk vroeg bij. Zij was 15 en hij 17 jaar toen ze een voorsprong hadden genomen. De koningin moest er zelfs aan te pas komen om toestemming voor het huwelijk te geven. In het nog dorpse en wat bekrompen Veenendaal van 1952 was dat in bepaalde groepen hét gesprek van de dag en er werd niet bepaald positief over gesproken. Zelfs de dominee van de hervormde kerk kwam er aan te pas, maar die werd door zijn stichtelijke preek snel het huis uitgezet. Beiden kunnen er nu met gemak over praten, maar weten ook dat het, zeker in het begin, moeilijke jaren waren. Het was en is: geven en nemen, elkaar de vrijheid geven. 

Het huwelijk werd gezegend met vier kinderen, drie meiden en één jongen. ,,We hebben tien kleinkinderen en het elfde achterkleinkind is op komst”, zegt Tini. Een gesprek met beiden is er een van een prettige woordenstroom met wat ze allemaal hebben meegemaakt en wat hen nu bezighoudt. Het zijn zogezegd echte ‘ouwe veensen’, waarbij tijdens het gesprek ook bekenden als Gert Klep, de Kromme Gijp of Cor de Haan langskomen. Toen had bijna elke Veenendaler een uitschel. Het gesprek gaat ook over het leren zwemmen in de Trippies aan het einde van het Benedeneind.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Dirk en Tini waren er 70 jaar geleden uitzonderlijk vroeg bij. De koningin moest er zelfs aan te pas komen om toestemming voor het huwelijk te geven. - Martin Brink

Dirk komt uit de zogezegd werkende klasse. Hij heeft geholpen om ‘t Veen (en dus ook Nederland) groot te maken. Hard werken, maar daar draaide hij zijn handen niet voor om. Dirk werkte bij zijn trouwen als leerling-wever op de VSW, op stukloon. Zijn chef, ene Schouten, kwam uit de buurt van Enschede.

NIET DRINKEN ,,Een prachtkerel, een echte chef. Het was een man die voor je stond in alle rechtvaardigheid. Hij vertrouwde mij al snel vijf getouwen toe omdat hij wist dat ik secuur werkte en ook niet dronk. Dat heb ik ook nooit gedaan. Mijn vader was wever op de Northrop-machine.”

Maar een luidruchtige en stoffige fabriekshal was niets voor hem. Na vijf jaar werd hij chauffeur bij De Kleuver, een grossier in medicijnen. Dirk kwam nu door het hele land. Om toch wat meer bij huis te zijn reageerde hij op een advertentie van de Panter die een chauffeur vroeg.

Personeelschef Van de Weerdhof nam hem aan. Na tien jaar werd het bedrijf overgenomen door Douwe Egberts en zou hij internationaal moeten rijden. Dat wilde Van de Pest niet. Bedrijfsleider Hamers van de Ritmeester zocht juist een chauffeur en hoorde ervan. Gevolg: de Ritmeester werd zijn nieuwe werkgever. Daar vloeiden op een goed moment steeds meer mensen weg. ,,Ik zei tegen de voorman: als er weer iemand uit kan, denk dan aan mij.” En zo gebeurde het dat hij op zijn 59e (!) al de vut in kon.

DUIVEN Tinie stak ook de handen uit de mouwen. Ze had de zorg over een gezin maar werkte ook bij het CMD als bejaardenverzorgster. Dat heeft ze tot aan haar pensioen gedaan. ,,Daarna werd ik gevraagd om in De Engelenburgh als vrijwilliger te helpen. Ik heb koffie geschonken, spelletjes gedaan, uit wandelen, dat soort dingen. Dat heb ik 21 jaar volgehouden. Met corona ging het niet meer en nu heb ik er een punt achter gezet.” Na zijn vut is Dirk verder gegaan waarmee hij altijd al bezig was: timmeren en bouwen. ,,Ik heb tal van konijnen- en postduivenhokken gemaakt. Dat kon ik goed. Maar ook dakkapellen plaatsen.”

De duivensport, daar had hij zijn hart aan verpand. In zijn werkplaats kwamen jarenlang de duivenmelkers bijeen van de Veenendaalse club waar hij lid van was. Daarvan zijn er al velen weggevallen. Dirk denkt er nu wel eens aan terug. Maar zo gaat het leven. ,,Het wordt er allemaal niet beter op. Daar heb ik mij mee verzoend.”

Nu zijn de hokken voor de duiven en tropische vogels leeg. Toch denkt hij er over om weer wat koppeltjes aan te schaffen en een mooi hok te bouwen. ,,Punt is dat we niet weten hoelang we hier nog wonen. Ik heb mij laten vertellen dat het nog vijf jaar duurt voordat dit wordt gesloopt. Dat hoop ik dan maar.” Die handigheid zet zich ook bij één van de kinderen door. Zoon Wout heeft met diens zoon een eigen aannemerij onder de naam W&T Bouw aan de Van Hogendorpstraat.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Op de dag dat het echtpaar zeventig jaar was getrouwd kwam burgemeester Gert-Jan Kats hen de hartelijke felicitaties overbrengen. - Gemeente Veenendaal

Dirk werd geboren in ‘t Achterkerk, in het blok naast de gemeentelijke Eierhal. ,,Ik heb een gelukkige jeugd gehad in een fijne buurt”, herinnert hij zich. ,,Je hielp elkaar. Als er een kind werd geboren dan stonden de buurvrouwen klaar om allerlei werkzaamheden te doen.”

GVVV Haar geboortewieg stond aan de Prins Bernhardlaan, in een woonhuis in het blokje naast de Gelderse School, eveneens afgebroken. Vader Wout van de Bovenkamp was metaalarbeider op de Sola-fabriek in Zeist. ,,Hij was altijd bij de voetbal en is zelfs nog een tijd voorzitter geweest van GVVV.”

Autorijden doe ik niet meer, dat werd me te gevaarlijk

Ze leerden elkaar kennen op een bijeenkomst van de Jonge Strijd, een jeugdafdeling van vakbond NVV. De vonk sloeg over. Het jonge paar betrok een appartement aan de Westersingel. Veel later kwamen ze aan de Klaas Katerstraat te wonen, waar ze na al die jaren alles hebben zien veranderen. ,,Ik denk dat we zo’n beetje de langstzittende bewoners zijn.”

Het paar kan met weemoed vertellen over vroeger. Naar de Moezel met de camper om daar te kijken naar de schepen, maar ook over hun eigen huisje op de camping in Nunspeet. Ook boten spotten op de Rijn bij Elst was een geliefd uitje. Het ouder worden brengt wat probleempjes met zich mee. Dirk: ,,Autorijden doe ik niet meer, dat werd me te gevaarlijk. Ik moest tegen Tini zeggen: kijk even rechtsachter of er een fietser aan komt. Dat werkt natuurlijk niet. Ik ben veel te bang dat ik iemand raak.” 

De auto ging dus aan de kant en een dure elektrische vierwieler kwam er voor in de plaats. Die moet echter nog worden ingereden. Een loopje naar buiten zit er ook vaak niet meer in. Dirk weet dat dat eigenlijk wel noodzakelijk is om niet te verstijven. Hij belooft beterschap. Moeder Tini is maar wat blij met haar (achter)kleinkinderen. ,,We hebben altijd kippen gehad. Ze noemden ons oma en opa Kippie...”