Kunstenaars Pieter en Suzanne verruilen Veenendaal voor Frankrijk

VEENENDAAL ,,Kijk, een tabaksplant!” Dat zegt een man in 2013. Pieter van Slooten heeft zojuist een grote stalen vorm op de auto geladen, klaar om naar Elst vervoerd te worden waar het te zien zal zijn in het nieuwe cultureel centrum. ,,Dat was voor mij het mooiste compliment,” zegt Pieter nu. ,,Van iemand die altijd in de tabak heeft gewerkt en dit object dus direct herkent.”

door Martin Brink

Pieter van Slooten en Suzanne Visscher vormen een bekend duo. Privé maar ook als kunstenaars. Ze wonen aan de Gortstraat, in een sfeervolle woning uit 1924. Maar niet voor lang meer. Ze vertrekken naar Frankrijk! In februari volgend jaar betrekken ze een langwerpige verbouwde boerderij waarvan de oudste elementen tot begin 1800 teruggaan.

Het bordje met Te Koop heeft niet lang in de voortuin gestaan. Nu al staat er ‘verkocht’ boven. ,,In deze tijd weet je dat je het snel verkoopt”, zegt Suzanne (65). Het huis, een eengezinswoning, moet ooit zijn bewoond door iemand die zeker wat meer had te besteden dan de gezinnen in de lange rij aaneengeschakelde arbeiderswoninkjes die overwegend in de Papsteeg, zoals de Gortstraat bij Veenendalers bekend staat, stonden. Suzanne kwam er veertien jaar geleden te wonen, Pieter trok vier jaar later bij haar in. Met name Suzanne zal zeker geen onbekende zijn in kunstminnend Veenendaal. Het is niet voor niets dat ze in 2020 de Cultuurprijs ontving, bestaande uit een beeldje én een mooi geldbedrag.

We hebben vaak genoeg tegen elkaar gezegd: hoe heerlijk zou het zijn als we hier zouden kunnen wonen?

SCHOOL EN CULTUUR Ook op scholen is ze graag gezien. De dag voor het interview heeft ze nog een workshop gedaan voor kinderen op de Calvijnschool. Maar ook op De Ceder en de Van Leersumschool in Dragonder-noord was ze recent nog actief. Ze heeft voor de scholen verschillende projecten uitgerold. Bijvoorbeeld Aboriginals Painting. ,,Dat zijn stipjes in patronen. Er komt ook een stukje aardrijkskunde aan bod”, zegt Suzanne die dit project uitvoert binnen School en Cultuur, opgezet vanuit de gemeente. En recent had ze nog een leerzame voorstelling De Zooizoeker die ze samen met acteur/theatermaker Gaby Jansen aan kinderen opvoerde. En wat te denken van een Rembrandt en van Gogh-project in De Cultuurfabriek. Met kinderen samen werken aan een schilderij van deze grootheden. Ze heeft er warme herinneringen aan.

,,Ik zal de kids zeker gaan missen”, zegt ze. ,,Maar het is een proces om weg te gaan. Het is echt niet van de ene op de andere dag gegaan. We zijn beiden helemaal gek van Frankrijk en zijn er zó vaak geweest. Zeker dertig keer. Elk jaar trekken we er naar toe. De sfeer, de rust, de warmte, de cultuur: het voelt prettig, het trekt ons aan. We hebben vaak genoeg tegen elkaar gezegd: hoe heerlijk zou het zijn als we hier zouden kunnen wonen? Nu komen we op een leeftijd om het wat rustiger aan te doen. En dus willen we ons vooral bezighouden met waar we het liefst mee bezig zijn: kunst maken.”

(de tekst gaat onder de foto verder)

Pieter van Slooten en Suzanne Visscher bij één van de nieuwe creaties: een margriet die een particulier bij hen heeft besteld. - Martin Brink

En die kunst zijn nu met name stalen constructies: met voorstellingen van dieren, planten, bloemen, noem maar op. Ze vinden er beiden voldoening in. Een plek in Frankrijk werd snel gevonden, ondanks dat die aan vele restricties moest voldoen. ,,De band met Nederland en Veenendaal wordt echt niet doorsneden. De afstand moet in een paar uur te rijden zijn voor ons, voor familie en kennissen.” En zo werd in augustus een oude boerderij met veel ruimte (2000 m2 tuin!) gevonden in Les Sept Voies, een gehucht in de gemeente Saint-Firmin, 250 kilometers onder Parijs in de Bourgogne. ,,Een mooie streek, daar wilden we ons altijd al vestigen.”

Van Ik Vertrek-toestanden moeten Pieter en Suzanne niets hebben. ,,Alles is klaar. Tien jaar geleden is het geheel gerenoveerd. We kunnen er zo intrekken. We maken nog wel een paar aanpassingen, zoals een paar extra ramen.” In Veenendaal start nu het proces van loslaten. Maar de vele fijne of minder goede herinneren zullen altijd blijven. Neem nu De Aak op het Vispaviljoen aan het Zwaaiplein. Het is hét project waarmee ze in een klap in Veenendaal bekend werden. Maar die aak is nog niet compleet. Een naambordje, immers de ‘handtekening’ van de kunstenaars, is er nog steeds niet, ondanks de belofte. Maar meer ergerlijk is dat dit kunstwerk wordt gebruikt als uithangbord om reclame op te hangen of lichtjes in te stoppen.
Toen vervolgens de burgemeester daar goedkeurend over sprak op Twitter, was voor Suzanne de maat vol. Ze gaf tegengas. Resultaat: sindsdien wordt het met rust gelaten. Pieter (72): ,,Ik heb ook geadviseerd om het aan te lichten. Wat kosten nu een paar spotjes? Het resultaat is dan een prachtig object dat iedereen goed kan zien en opvalt. Het is tenslotte hét symbool van Veenendaal.”

(de tekst gaat onder de foto verder)

Het kunstwerk in de Binnentuin van het gemeentehuis dat de titel ‘Groei’ meekreeg. Merk het kapotte deel rechtsmidden op. - Martin Brink

Je mag dan wel roepen dat je mooie kunstwerken hebt maar je moet het ook onderhouden

ONDERHOUD KUNSTWERKEN Over de gemeente heeft ze nog wel wat te zeggen. Ze vindt dat het onderhoud van kunstwerken slecht gebeurt. ,,Je mag dan wel roepen dat je mooie kunstwerken hebt maar je moet het ook onderhouden.” 

Het allerslechtste voorbeeld is de fontein naast het theater dat door achterstallig onderhoud qua kosten niet meer te redden was. Maar ook De Strijd van Talma voor de oude LTS aan de Industrielaan is Veenendaals oudste kunstwerk dat zeker opgeknapt moet worden. Maar er is nog zo’n triest voorbeeld, nota bene in de binnentuin van het gemeentehuis. Een plek die niemand kent en waar dus niemand komt. Suzanne: ,,Daar hangt het kunstwerk ‘Groei’ van 3,5 bij 8 meter dat we in opdracht van de gemeente hebben gemaakt.”  

Samen met Carla van Laar en Madeleine Last maakte ze elementen van de groei van Veenendaal in verschillende creatieve uitingen. Suzanne liet kinderen tekeningen maken. Een aantal kwam op een kunststof doek terecht. Dat alles ter gelegenheid van Koninginnedag 2012. Zelfs het NOS Journaal wijdde een item aan de voorbereiding van het bezoek. Het maken van dit kunstwerk (dat volgens de eis om niet werd vervaardigd!) zat er ook in. Maar het nylondraad waarmee Carla haar breiwerk maakte is gebroken en het hangt er nu in flarden bij. ,,Dat komt door de weersomstandigheden. Het is wel eenvoudig te herstellen. We zullen het nog zeker melden.”

(de tekst gaat onder de foto verder)

De drie kunstenaars bezig met de voorbereidingen voor het kunstwerk Groei ter gelegenheid van het bezoek van Koningin Beatrix aan Veenendaal in 2012. - NOS

BELEVINGSBOOM HORECAPLEIN Ten slot dan een hoofdstuk uit het figuurlijk nooit verschenen boek ‘Nooit gebouwd Veenendaal‘. Pieter en Suzanne spelen er de hoofdrol in. ,,We werden gevraagd om een Belevingsboom te maken voor het Horecaplein aan de Sandbrinkstraat. De interactieve boom van staal moest geluid, stemmen, led-verlichting en plexiglas bevatten. ,,Het moest echt een chill-plek worden”, aldus Suzanne. Vorig jaar waren ze heel druk met de voorbereidingen. Het ontwerp was na veel onderzoeken gereed en een bedrijf gevonden om het te maken. Uiteindelijk bleek dat er te weinig budget was. Er was 75.000 euro beschikbaar terwijl het 150.000 euro ging kosten. En dus werd het afgeblazen, tot teleurstelling van de kunstenaars.
Veenendaal wordt zeker niet vergeten. Volgend voorjaar nemen ze deel aan een beeldenroute over de Grebbelinie, te beginnen bij Fort Daatselaar. Kunstenaars tonen dan hun werken langs de acht kilometer van de route, eindigend bij het Fort aan de Buursteeg. Slechts de titel is al bekend: ‘Landoog’. ,,Veenendaal is dan misschien wel uit het oog maar niet uit het hart”, zegt Pieter. ,,De lijn met Nederland is zeker niet weg!”