Genoeg!

VEENENDAAL Voor het samenstellen van het jaarlijkse verhalenboekje dat het bedrijf waar onze zoon werkt, uitgeeft als relatiegeschenk, ben ik bezig met een column over het thema ‘genoeg!’.

Een tipje van de sluier: we hebben de tijd van de nieuwjaarswensen wel achter de rug. De meest gehoorde is nog steeds ‘de beste wensen’. Dat vind ik een ‘boekenbonwens’: vul het zelf maar in. Nou heb ik niks tegen boekenbonnen, zeker niet als ik ze te besteden krijg. Maar aan de kant van de gever zit er iets fantasieloos in. Net als in ‘de beste wensen’. Want welke zijn dat dan? Of wat kan je iemand het beste wensen? Kan je zelf niet iets verzinnen?

AFSCHEID De titel van genoemd boekje zal dit jaar voor de vijfde keer ‘Ik wens je genoeg!’ zijn. Die is ook behoorlijk open, want wanneer heb jij genoeg? De herkomst van deze wens is veelzeggend. Deze komt uit het verhaal van een vader en een dochter die hartroerend afscheid nemen op een vliegveld met de woorden: ‘Ik wens je genoeg!’ 

Als iemand die dit gehoord heeft daarnaar vraagt, antwoordt de vader dat het waarschijnlijk het laatste afscheid is vanwege zijn leeftijd en de plaats waar zijn dochter woont. De groet gaat al heel lang rond in de familie en luidt voluit:

‘Ik wens je genoeg zon voor een vrolijke levenshouding.
Ik wens je genoeg regen om van de zon te genieten.
Ik wens je genoeg geluk om je geest levend te houden.
Ik wens je genoeg pijn, zodat de kleine vreugdes in je leven veel groter lijken.
Ik wens je genoeg winst om je behoeften te bevredigen.
Ik wens je genoeg verlies om te waarderen wat je hebt.
Ik wens je genoeg ‘hallo’s’ om je door het laatste ‘vaarwel’ heen te helpen.’

KUDDE ELANDEN Hij is prachtig. Maar je gaat iemand toch geen regen, pijn of verlies toewensen? Dat hoor je je vijand nog niet eens te gunnen, toch? Daar denk ik anders over. Deze week treed ik in alle brugklassen van het CLV op, zoals ieder jaar, door een lesuur lang verhalen te vertellen met een moraal. De leerlingen gaan daarna aan de slag met een verwerkingsopdracht over een van de gehoorde verhalen. Daar zit ook het volgende verhaal tussen, dat boekdelen spreekt:

De keizer kreeg van zijn neef een kudde elanden cadeau. Hij was hier zeer gelukkig mee en zorgde ervoor dat het de kudde aan niets ontbrak. Vredig graasden de elanden in het beschermde reservaat. Maar op een dag bleven de dieren liggen. Geschrokken liet de keizer een elanden-expert komen. Hij vertelde wat de oorzaak was van de sloomheid van de kudde: ‘U hebt, o keizer, voor bijna alles gezorgd. Maar één ding hebt u over het hoofd gezien en dat is nu juist van levensbelang.’ ‘Wat dan?’ vroeg de keizer nieuwsgierig. ‘U vergat de wolven’, was het antwoord.

door Willem de Vos, rector CLV