‘Misses Lampegiet’ gaat nieuwe uitdaging aan: ‘Het was nu of nooit’

VEENENDAAL Christa Verbunt-van Baaren verlaat Theater Lampegiet. Mensen kennen haar vooral als gastvrouw. Personen van Veenendaalse culturele organisaties vroegen haar al verbaasd of het juist was dat ze ging stoppen. Het is niet zomaar dat Christa, overigens zonder enige rancune of iets dergelijks, vertrekt. De uitdaging lonkt.

door Martin Brink

Misschien is de volgende anekdote wel tekenend voor hoe ze in het leven en in de maatschappij staat. Tijdens een pauze op weg naar de supermarkt, langslopend langs het terras van Zeldzaam zit daar cabaretier Bert Visscher te lunchen. Hij moet ‘s avonds optreden in Theater Lampegiet maar doet even rustig aan in Veenendaal. Roept hij ineens: ‘Ha, Christa!’ Zegt de eigenaar van Zeldzaam later tegen haar: ‘het is de omgekeerde wereld, de BN’er die jou herkent en naar je roept.’

NU OF NOOIT Voor Christa Verbunt-van Baaren is het eigenlijk niets bijzonders. Al zeventien jaar is zij het ‘gezicht’ van het theater. Maar daar komt op 1 januari een einde aan. Met enige spijt overigens (,,Er zal toch wel een traantje gelaten worden”) maar toch ook dankbaar dat ze een nieuwe uitdaging mag aangaan. ,,Ik ben nu 55 en het is nu of nooit. Ik kan nog eenmaal een overstap maken. Kijk, ik had met een gerust hart tot aan mijn pensioen hier kunnen blijven zitten. Ik heb het hier reuze naar mijn zin. Dat is het niet. Maar dit kwam langs.” 

Ik heb het hier reuze naar mijn zin. Dat is het niet. Maar dit kwam langs

En met ‘dit’ bedoelt ze De Kom in Nieuwegein. Het is een theater met twee zalen en dus wat groter dan Lampegiet. ,,Misschien staat over twee jaar hier een geheel nieuw theater met ook twee zalen. Daar wordt nu druk over gesproken. Mijn wens is het altijd geweest, met mooie daghoreca. Maar nu duurt het mij iets te lang.”

HORECA Bij De Kom ontmoet ze directeur Ariane Kop. ,,Inderdaad, ze is hier ook directeur geweest. We hebben altijd contact gehouden. Ze vroeg mij of ik het horecadeel anders wilde opzetten. Kijk, toen Marc Schultheis hier directeur was heb ik met hem samen de horeca Met Stip in de Cultuurfabriek opgezet. Dat kon ik in Nieuwegein nu weer doen. Met medeweten van de huidige directeur Patrick Marcus heb ik dat project uitgevoerd.” 

Bij De Kom was er een vacature Hoofd Horeca vacant en Ariane vroeg aan Christa of ze die onder haar netwerk wilde verspreiden. Die kans pakte ze zelf aan. Maar in eerste instantie wel met vraagtekens. Het knaagde wel aan haar geweten. Christa heeft het immers in Veenendaal naar de zin. In de tijd dat ze nog in Rhenen woonde ging ze elke dag op de fiets fluitend naar haar werk. Nu in Lienden woonachtig is de fiets voor de auto ingeruild. Voor haar nieuwe functie in Nieuwegein heeft ze nu een elektrisch aangedreven exemplaar aangeschaft. ,,Ik heb mijzelf de vraag gesteld: doe ik hier alles op de automatische piloot of ga ik mijzelf nog één keer uitdagen? Ik heb voor het laatste gekozen. Ik denk dat het goed is voor mezelf én voor het theater.”

Ik zorg dat de mensen het naar hun zin hebben, dat ze op hun gemak voelen voor een echt avondje-uit

ZWAAR Het afscheid valt haar zwaar. ,,Ik heb hier iedereen van de horeca aangenomen”, zegt ze. Alleen de technische man Jurgen Kulik zit er al twee jaar langer. Inmiddels heeft Christa heel wat directeuren langs zien komen. In 1988 werd het theater door de onlangs overleden voormalig Commissaris van de Koningin jonkheer drs Pieter Beelaerts van Blokland officieel geopend. Theaterdirecteur was toen Wim Peters. Die heeft ze net niet meegemaakt maar wel Charles Droste, Ariane Kop, Marc Schultheis en nu Patrick Marcus. Ze werd aangenomen als hoofd van de horeca maar die functie werd alleen maar breder. Ze werd echt de ‘gastvrouw met de blonde krullen’ zoals het publiek haar doorgaans noemt. 

En dan de horeca. Ze zag het ontwikkelen: van het eerste theaterrestaurant Pierrot van het echtpaar Roelof en Petra Wubs naar dat van Kees Lochtenberg en later Frits en Jettie van de Craats. Totdat Lampegiet het uiteindelijk zelf overnam. Christa is dus eigenlijk ‘Misses Lampegiet’, een titel die ze met veel enthousiasme uitdraagt. Want een gesprek met haar is een spraakwaterval met als kernwoorden hospitality, netheid, accuraatheid en vooral ook oog voor de medemens. ,,Ik ben hier bijna elke dag bij een voorstelling. Ik zorg dat de mensen het naar hun zin hebben, dat ze op hun gemak voelen voor een echt avondje-uit. Ik heb bij wijze van spreken ogen van voor en achter. Als ik zie dat er iemand aankomt die wat moeilijk ter been is, vraag ik mij direct al af: waar zit deze persoon, is of moet er iets speciaals geregeld?”

DE TOLLEKAMP Christa houdt van mensen. Ze vindt het ook fijn om mensen te ontmoeten en te helpen. Opgegroeid in een horecagezin is haar dat wel toevertrouwd. ,,In het begin van de coronatijd toen alles dicht ging, miste ik het contact heel erg. Ik ben toen vrijwilligerswerk gaan doen op de dagbesteding van woonzorgcentrum De Tollekamp daar. Dat was zo dankbaar!”

Werken met mensen is haar levenstaak. ,,Zes jaar geleden heb ik met Marc Schultheis, verbinding gezocht met De Bombardon van de organisatie Reinaerde. De vraag was of de cliënten er wat voor voelden om bij ons te werken. Bijvoorbeeld in de bediening, koffie inschenken, jassen aannemen, kaartcontrole, dat soort zaken. Reinaerde is altijd op zoek naar een passende tijdsbesteding voor de cliënten. Marc en ik hebben er wel eens met tranende ogen gekeken hoe blij de mensen waren die bij ons werkten. Hoe fijn ze het hebben. Ik noem het een vorm van maatschappelijk ondernemen. Ik weet dat in Nieuwegein ook een vestiging van Reinaerde zit. Mijn idee is om zoiets daar ook op te zetten. Met Marcel van de Bovenkamp van De Bombardon hebben we toen ook een koekjeslijn gemaakt. We serveren bij een kopje koffie nu zogenaamde Lampegietjes.” Nu De Bombardon sinds kort ook naast Theater Lampegiet is gehuisvest, maakt het contact nog makkelijker.

LOKALE PARTNERS En bij dat maatschappelijk ondernemen hoort volgens haar ook het zoeken van lokale partners waarmee een bepaalde samenwerking kan worden aangegaan. Die verbinding is er bijvoorbeeld met restaurant Mucha, bakkerij Mekking aan de overzijde van het theater, Zeldzaam eten en drinken en natuurlijk de Heeren van de wijn die mooie wijnen mogen leveren. ,,En als een artiest wil blijven slapen dan bel ik naar bed & breakfast Koningsvlinder aan de overzijde of ze nog een plekje hebben.” 

Het is bekend dat het theater veel artiesten trekt die hier hun proefvoorstelling plannen of komen om het toneel op te bouwen. Hoe komt dat? Speelt de locatie (midden in Nederland, goed bereikbaar) een rol? Christa: ,,Ik denk het wel. Maar vergeet niet: we hebben in dit theater enorm goede zichtlijnen. Waar je ook zit: je kunt het altijd goed zien. Dat kan niet elk theater zeggen.” En om bij haar stiel te blijven: ,,Ik kan natuurlijk ook zeggen dat we hier enorm gastvrij zijn. Dat voelen artiesten. We ontvangen ze hartelijk, lopen mee en vragen steeds of ze iets nodig hebben.”

Ze heeft op 21 december in beperkte kring afscheid genomen. Een groots vaarwel had ze graag gewild maar dat kan in de huidige tijd simpelweg niet. En dus werd het een afscheid op het toneel van het theater in kleine groepjes met steeds een tijdslot. Het is even niet anders...