Mooi concert van Ons Genoegen in de Cunerakerk

RHENEN Afgelopen zaterdag presenteerde Ons Genoegen haar najaarsconcert in de Rhenense Cunerakerk. Het was als vanouds: een enthousiast orkest en een kerk vol muziekliefhebbers en fans.

door Sander van Opstal

Een soort ‘ons kent ons’-avond, waarbij corona een kwade droom leek. Inderdaad: het was alweer twee jaar geleden, het voorlaatste concert van Ons Genoegen.

Wie naar een concert van Ons Genoegen gaat weet van tevoren dat je allerlei muziekstukken en componisten hoort die men niet standaard tegenkomt. Immers, Ons Genoegen is geen symfonieorkest, met een uitvoerige bezetting van violisten, cellisten, enzovoorts, maar komt voort uit de wereld van de harmonie- fanfare en brassbands. Een royale bezetting aan blazers, en meestal geen strijkers.

Zo ook deze keer: stukken van componisten die vrij onbekend zijn in de klassieke wereld van de muziek, werden afgewisseld door stukken van bekende componisten. Voorbeelden van het eerste: Philip Sparke en Hans van der Heide. Voorbeelden van de tweede categorie: de Deense klassieke componist Carl Nielsen, Ottorino Respighi en Antonin Dvorak.

Een paar highlights wil ik noemen. De ‘Antiche danze ed arie’ werden fantastisch vertolkt door het houtblazersensemble met schitterende samenklanken. In de klankkleur leek het soms of je orgeltonen hoorde, maar misschien is dat het effect van de Cunerakerk-akoestiek? Hoe dan ook, heel mooi.

En zo waren er meer hoogtepunten: de Royal Processional van John Morrissey was ook een hoogstandje, met een glansrol voor de tubas. Met het stuk ‘Rikudim’ van de componist Jan van der Roost kwamen we opeens in heel andere sferen: hierin zitten oosterse en Jiddische elementen verwerkt. Toen het symfonisch blaasorkest enkele stukken in volledige bezetting speelde, vielen bijvoorbeeld de stukken van James Barnes (Alvamar Ouverture) en van Samual Hazo ( Perthshire Majesty) op.

Het samenspel en de klankkleuren deden nieuwe horizonten verschijnen. Maar voor de recensent was het niet alleen maar jubel. Het stuk van Antonín Dvorák leek ritmisch soms minder goed te lopen. Of was dat ook weer de akoestiek, die nu tegenwerkte?

Toen het concert zich naar zijn einde spoedde, bleek dat het concert in de ogen van het publiek toch een groter succes was dan in ieder geval de dirigent en de concertmeester verwacht hadden: terwijl het publiek vroeg om een toegift, leek het er op alsof de organisatie daar niet op voorbereid was. Dirigent en orkest begonnen een koortsachtig overleg.

Maar niet lang gezocht, er werd nog een aantal maten uit de als laatste in dit concert uitgevoerde compositie (door Ferrer Ferran) als toegift herhaald.

Een tip van de recensent: het vierde en laatste deel van Rikudim leent zich prima als korte en feestelijke toegift, inclusief een fraaie hobopartij.

Hopelijk zal Ons Genoegen in staat zijn om over korte tijd weer het jaarlijkse Nieuwjaarsconcert te organiseren.