‘Ik ben mijn eigen heelmeester’

Dik van Amerongen (80) dook aan het begin van dit jaar voor de tweede maal in het koude water van de Surfvijver in Veenendaal. Een nieuwjaarsduik waar de Elstenaar als oudste deelnemer de frisse duik trotseerde. Niet even erin en er snel weer eruit, zoals velen dat ook dit jaar weer deden. ‘’Nee, ik heb aantal slagen gemaakt en mijn tenen staken boven het water uit. Ik wil het echter maar bij deze twee keer houden. Misschien dat ik als ik 85 jaar ben nog een keer de zwembroek aantrek’’, zegt de kwieke Dik van Amerongen.

Elst - De in Blaricum geboren Dik is met zijn vrouw al een groot aantal jaar in Elst woonachtig. Hij leerde haar kennen in het Betuwse Ingen, waar Dik ook nog een paar jaar gewoond heeft. We zochten hem thuis op, vlak voordat hij aan zijn dagelijkse hardloopafstand van tien kilometer begint. Dat kunnen weinig tachtigers hem navertellen. Het is een vaste route die hij loopt: richting Veenendaal en via Amerongen weer naar de Beatrixstraat in Elst. ‘’Ik merk wel dat ik de laatste tijd wat tijd aan het inleveren ben. Deed ik onlangs nog 1 uur en 12 minuten over de 10 kilometer, daar zijn de laatste tijd drie minuten bijgekomen. Maar ik heb altijd nog conditie genoeg om na elke 10 kilometer mezelf thuis nog vijftig keer op te drukken en gebruik makend van een wieltje me vijf keer liggend over de vloer te bewegen. Dan was ik me en voel me daarna kiplekker’’, aldus Dik.

Diabeet

De vader van Dik van Amerongen was politieagent en dat had tot gevolg dat het gezin meermalen verhuisde. ‘’Zijn laatste standplaats werd Lienden. We woonden toen in Ingen. Daar heb ik mijn vrouw leren kennen. In Ingen komen we nog wekelijks. We zijn al zestig jaar lid van de gemengde zangvereniging De Cornecanters en zijn in lidmaatschapjaren de oudste leden. De oudste zanger bij dit koor is 92 jaar’’, aldus Dik. In zijn werkzame leven was hij onder meer elektro- en lifmonteur. Hij kwam in een magazijn te werken, waar hij door collega’s ‘de manke’ werd genoemd. Een onwillig linkerbeen, dat hij als het ware meesleepte, was er de oorzaak van dat hij werd afgekeurd. De Elstenaar hield er een schaamtegevoel aan over. ‘’Buiten mijn schuld ben ik in de AOW terecht gekomen. De schuld schrijf ik volledig toe aan de verschillende doktoren en behandelartsen. Zelfs aan een oogarts. Er werden tal van verkeerde diagnoses gesteld wat mijn problemen met het linkerbeen betreft. Vele onderzoeken heb ik gehad, maar een goede diagnose werd er nooit gesteld. Totdat me in het laboratorium in het ziekenhuis tussen neus en lippen werd gevraagd of ik geen suiker had. Met andere woorden diabeet was. Ik werd getest en ik bleek suiker te hebben en niet zo’n klein beetje ook. De specialisten hadden dit in hun onderzoeken ook moeten ontdekken. Ook de oogarts.’’ Met het vooruitzicht om in een rolstoel te belanden werd het koekje bij de koffie en het suiker in het bakje troost door Dik in de ban gedaan. Vervolgens begon hij met meer bewegen. Dat ging wel vrij moeizaam.

‘’Ik zie me nog om de nek van mijn mijn vrouw hangen om op de camping in Oosterbeek naar het toilet te gaan. Ben vervolgens begonnen met kleine stukjes te wandelen. De eerste tijd was ik echt doodmoe. Had ook nog eens last van astma. Een aandoening die ik al in mijn jeugd had. Nadat ik op den duur wat steviger door kon stappen liep ik ook een aantal meters hard, rond het sportveld op de camping. Van wandelen werd het hardlopen en dat werd echt rennen. Steeds meer en verder. Ik ben mijn eigen heelmeester geworden, want de problemen aan het linkerbeen gingen over. Inmiddels loop ik al twintig jaar hard. Mijn grenzen zin nu echter wel bereikt. Liep ik eerst de 10 kilometer in 1 uur en 12 minuten, dat is nu 1 uur en 15 minuten. Dat moest ik even verteren. Maar het realisme wint echter van de geest. Of het moet keihard regenen, stormen of onweren, dan trek ik mijn trainingspak niet aan. Dat houd ik het maar bij vijftig keer opdrukken en met het wieltje een aantal minuten over de grond rollen. Door het trainen met de wieltjes heb ik ook geen problemen meer met mijn heupen. Die speelden vroeger ook nogal eens pijnlijk op. Hardlopen. Het heeft mijn leven veranderd en ik voel me prima in mijn vel zitten. Ik heb een strak en hard vel, waar ze tijdens controles in het ziekenhuis van opkijken.’’

Einzelgänger

Dik van Amerongen heeft in zijn jeugd nooit een sport gedaan. Zeker geen teamsport beoefend. Hij bleek een einzelgänger, die nooit in clubverband aan sport deed. ‘’Nee, dat zat er niet in. Het was werken. Werken aan de opbouw van Nederland. Hard werken. Maar in de afgelopen twintig jaar heb ik veel aan zelf sporten goed kunnen maken. Zij het dat ik het als diabeet heb leren ontdekken. Maar beter te laat dan nooit, want in mijn geval had dat een plek in een rolstoel betekend. Hardlopen doet zoveel met mee. Vooral met mijn hoofd, waarin geen plaats meer is voor muizenissen. Sporten doe ik liever zelf dan sport kijken. Voetbal. Dat trekt me niet. Het zal me een worst wezen dat Oranje niet mee doet aan het Wereldkampioenschap in Rusland. Hadden ze maar beter hun best moeten doen. En zolang we in Elst wonen heb ik nooit een wedstrijd van Oranje Wit en Musketiers gezien. Ik volg ook geen andere sporten. Ik kruip niet voor de tv als straks de winterspelen worden gehouden. En kijk ook niet naar de atletieknummers tijdens de Zomerspelen.

Boksen

Maar er is één sport waar hij warm voor loopt. ‘’Waar ik wel de tv voor aan zet is boksen. Dan denk ik nog aan die mooie partijen van Cassius Clay. Daar kon ik echt van genieten. Onlangs is me door een kennis gevraagd of ik geen zin had om mee te doen aan de Nijmeegse Vierdaagse. Daar heb ik voor bedankt. Laat mij maar lekker 10 kilometer lang rennen langs het vaste en mooie parcours’’, besluit Dik van Amerongen.