Column door Willem de Vos, rector CLV: ‘Koken’

‘’Mijn moeder was geen keukenprinses en ik lustte als kind ongeveer niets. Nou ja, wel brood en ook de lihanboutjes van de slager smaakten me. Maar verder niets. Ieder warme maaltijd was een drama. Zij maakte zich grote zorgen en consulteerde de huisarts die ook echt aan huis kwam.
‘Al geeft u hem elke dag maar een theelepeltje groente, dan komt het vanzelf goed’ was zijn advies. ‘Maak er vooral geen strijdpunt van’. Gekookte aardappelen vond ik verschrikkelijk en bloemkool een verschrikking. Dat kwam vast ook doordat de aardappelen bevroren in het voormalige kolenhok en de bloemkool tot moes werd gekookt. Mijn vader dacht er anders over want regelmatig zei hij: ‘Meisje, wat je ermee gedaan hebt, weet ik niet, maar het is weer verrot lekker!’
En dan had ik aan tafel zitten kokhalzen en was weer naar de keuken verbannen, want dat was natuurlijk niet om aan te zien. Ik leerde thuis op het gebied van koken niets en toen ik op kamers ging bakte ik er letterlijk weinig van. Chili con carne lukt nog net. Toen wij getrouwd waren, kookte mijn lief, gelukkig heel anders dan thuis. Koken vond ik maar gedoe.

Stap voor stap kwam daar verandering in en ontwaakte mijn belangstelling en begonnen we samen diners te bereiden. Nu vind ik koken een rustgevende weldaad; het liefst met wat er in huis is, maar van een goed recept ben ik ook niet vies. Mijn moeder zaliger zou het moeten kunnen zien, want het kan verkeren! En weet je wat echt gaaf is? Bijzonder koken op de camping in Frankrijk!
Niks ten nadele van de landgenoten die om zes uur de piepers gaar hebben met een karbonade en boontjes. Maar drie gangen op twee pitjes, twee verschillende voorgerechten omdat mijn lief niet van sardines houdt, maar wel van crevettes (grote garnalen).
Dat gaat ook op de camping, laag bij de grond, prima. Vandaag begonnen we voor de tent in de avondzon met coquilles in een marinade van sinaasappel- en grapefruitsap, op een bedje van fijngesneden venkel, daarna een heerlijk stuk verse tonijn met een sausje van ansjovis, mayonaise, kwark, dille en limoensap. Met een glas rosé uit de regio.
Ook op de camping hoor je je bord niet af te likken, maar wie houdt je tegen? Dat alles met ingrediënten van de plaatselijke ATAC, met een verbazingwekkend grote visafdeling, voor een habbekrats. En dan een kop sterke koffie uit de cafétière, vergezeld van een stukje chocola, een Armagnac dan wel een Limoncello.
Maar ik houd de koude rillingen van gekookte aardappelen en de geur van bloemkool.
Het idee dat een aardappel niet gaar zou kunnen zijn doet mijn maag al geweld aan. Maar een coquille hoort niet gaar te zijn, evenals dat geldt voor een stuk verse tonijn. Wij weten precies wat we ermee gedaan hebben en het was verrot lekker!’’