Depressief

VEENENDAAL Een depressie is een psychische aandoening die te maken heeft met je stemming, gedachten en gevoelens. Van een depressieve stemming is sprake als je gedurende een langere periode een (abnormale) somberheid of lusteloosheid hebt/voelt. Daarnaast verlies je je interesses en/of onvermogen ergens van te genieten. Voor de oorzaken van depressies en symptomen verwijs ik u naar de diverse websites. Maar ik wil u wel het advies geven dat u niet bij voorbaat moet denken ‘bij mij/ons kind/onze jongere speelt dat niet’.

Let op: ik ben geen deskundige, maar ik heb wel aan den lijve ondervonden wat voor impact dat heeft op jezelf, partner, familie en kennissen. Tot twee keer toe heb ik een behoorlijk zware depressie gehad. Het is in één woord verschrikkelijk. Wat je mankeert is nauwelijks uit te leggen aan je familie, vrienden of arts. Het is vaak een eenzame weg naar het diepste dal der dalen. Bovendien wil je het verbergen in de zin van ‘ik heb griep of iets wat meer verklaarbaar is’. 

WOORDELOZE Feitelijk vind ik ook nauwelijks tot geen woorden voor het woordeloze. Ik zoek toch de woorden en vind ze, pakweg 40 jaar terug. Een van mijn beste triatlonvrienden, die mij in mijn moeilijke periode feitelijk ‘opving’. De paljas, de gezellige onbezorgde jongen, met zijn blonde haren die wielrennen als passie had, maakte geheel onverwachts, onbegrijpelijk (voor iedereen) een einde aan zijn leven. Ik denk nog vaak aan hem.

Drie maanden geleden stapte een zoon van een lieve vriendin van mijn vrouw uit het leven. Zomaar. Zijn vrouw, zijn vader en moeder, zijn vrienden zouden alles willen terugdraaien. Ze zouden hem alle steun hebben gegeven. Hij stierf in eenzaamheid, zijn vrouw en kinderen achterlatend in de Ardennen.

LIEFDE Het zijn zo maar een paar voorbeelden uit ons leven. En ik? Tsja, ik ben door het oog van de naald gegaan, maar zonder de liefde van mijn vrouw, en een deel van mijn familie en vrienden had ik het niet gered. Zo kennen velen de intens verdrietige verhalen van vaak het ‘waarom’.

Als ik dan lees dat zo’n 25 procent van onze jeugd denkt aan de dood, lees ook ‘zelfdoding’, dan breekt mijn hart. Als ik hoor dat mensen afhaken in deze maatschappij in verband met burn-outklachten, overspannen zijn of een depressie, dan schrik ik iedere keer. Natuurlijk zijn de jongeren door corona zwaar getroffen. Je zult maar 14, 16, 18, 19, 24, 27 jaar zijn en de school/de universiteit is in lockdown (geweest). De broodnodige contacten die je maken tot wat je wordt, liggen stil.

Als oudere kun je zeggen: dat valt wel mee, de jeugd van tegenwoordig moet om leren gaan met problemen, ze zijn verwend. Dan breekt mijn hart. Een simpele redenering van een heel groot probleem. Tot voor kort waren de jongeren van Nederland met meest gelukkig in de EU. Dat ligt achter ons. 

PERSPECTIEF In Engeland zijn er zelfhulpgroepen van jongeren van rond de 21 jaar die leeftijdgenoten ondersteunen. Een prachtig initiatief. Ook in Nederland komt er meer aandacht voor de jongeren die depressief zijn, of hoe je het ook wilt noemen. Maar het is niet voldoende om onze jeugd te helpen. Om ze weer op het pad van ‘perspectief’ te brengen. 

Ja, als ik dan hoor dat Hubert Bruls zegt dat, omdat de mensen zich niet houden aan de regels, er wel eens een lockdown zou kunnen komen die de hele winter duurt, denk ik: Is hij gek geworden, is hij ons alvast aan het voorbereiden op wat er gaat komen? Is dat het perspectief voor onze jeugd?

PILOT De ggz heeft de knuppel al in het hoenderhok gesmeten. Ze kunnen het niet meer aan. De wachtlijsten groeien. Ruth Peetoom, per 1 september jl. de nieuwe voorzitter van de ggz, luidt de noodklok. Ze noemt het onontkoombaar dat er een debat nodig is om te bepalen wat wel en geen ggz-zorg is. Ja, het probleem van de wachtlijst is er al langer, stelt Peetoom, maar de pilot met het zorgprestatiemodel laat zien, dat het nog niet lukt om met dit model de administratielast te verminderen en het kostenplaatje helderder te krijgen. 

Als ik dat hoor, dan denk ik: de mentale gezondheid van mensen, met name jongeren, holt achteruit. En de voorzitter spreekt over een ‘pilot’. Dat is weinig hoopvol voor onze jongeren. Kom op Ruth, als je na 2,5 maanden voorzitterschap van de GGD, de problematiek al doorgrondt, heb ik een dik vraagteken bij je mooie woorden, die niet leiden tot een oplossing van de problemen voor onze jeugd.

Hubert en Ruth, doe wat om onze jeugd te redden en vlucht niet in pilots of sombere verhalen. Dat geeft geen perspectief aan onze jeugd!

door Hennie Bos