Braaf?

VEENENDAAL Ben ik nou zo’n overdreven brave burger. Of zelfs burgerlijk? Ik heb wel een paar bekeuringen op mijn naam staan. Vooral vanwege net iets te hard rijden, uit de tijd dat ik nog 50.000 kilometer per jaar aflegde per auto. Eenmaal kreeg ik een parkeerboete, terwijl ik wel had betaald en ook mijn kenteken had ingetoetst. Maar er had ook een briefje achter de ruit moeten zitten. Die logica ontging mij totaal en mijn bezwaar werd gehonoreerd. Maar verder. 

Oh ja, heel lang geleden werd mijn vrouw aangehouden omdat onze auto niet op tijd was gekeurd. Toen zat er nog zo’n sticker op de nummerplaat. Maar we hadden hem net twee weken, gekocht bij een garage. Dus ik was van mening dat de verkoper daarvoor had moeten zorgen of mij er minstens op had moeten wijzen. Maar die gaf niet thuis. Ik heb uit woede de bekeuring laten liggen, totdat ik na twee aanmaningen en verhogingen moest voorkomen. Op die dag was ik mijn stem kwijt. Dat maakte mijn relaas nog aandoenlijker en de kantonrechter draaide de verhogingen weer terug omdat zij mijn boosheid kon volgen. 

Maar verder houd ik mij aan de wet. Ik heb in mijn hele leven nog nooit vuurwerk gekocht of afgestoken en dus rond deze jaarwisseling al helemaal niet. Ik geloof niet dat ik ooit iets gestolen heb. Nou ik heb ooit een bibliotheekboek van de lagere school zo lang thuisgehouden, dat ik het niet meer terug durfde te brengen. Maar dat is 57 jaar later toch wel verjaard? Ik zal nooit afval op de grond gooien, loop nergens binnen zonder mondkapje waar dat niet mag. 

Op het CLV volgen we zoveel mogelijk het door de sociale partners opgestelde protocol. Dat klinkt toch wel burgerlijk, volgens sommigen schaapachtig zelfs. Je doet toch niet kritiekloos wat van bovenaf verordineerd wordt? Nota bene door een regering en een tweede kamer die zelf boter op hun hoofd hebben?

Kritiekloos, nee. Ik kan zelfs ver gaan in een beleefd protest tegen wat ik als onredelijk beschouw. Maar altijd vanuit het vertrouwen dat mijn tegenover geen kwade bedoelingen heeft. Daarom moet je kritiek op beleid nooit persoonlijk maken. En daar gaat het in onze samenleving veel te vaak mis. Mijn maag draait om als ik hoor dat mensen die hun nek uitsteken in het openbaar bestuur, landelijk of lokaal, persoonlijk worden aangevallen. Door de pen van een journalist, de tweet van een influencer of de fakkel van een dwaas. Heel af en toe krijg ik er een vleug van mee via Facebook of andere media. Natuurlijk is onze democratie gebaat bij weerwerk in de vorm van debat of demonstratie. Maar vanuit je hart en met je hoofd erbij. Niet vanuit de onderbuik. Dat vind ik toch al een nare metafoor, ook al zijn onze darmen van meer levensbelang dan we denken. 

Als dit braaf heet?!

door Willem de Vos, rector CLV