Sorry dat ik besta!

VEENENDAAL Deze uitdrukking gebruikt onze jongste dochter wel eens. Geintje natuurlijk. Maar heeft niet ieder geintje zijn seintje? Een uitdrukking voor een moment van onenigheid of gebrek aan aandacht. Hij kwam langs, in het Italiaans nog wel, tijdens enkele ontspannen dagen met vrienden in de bergen nabij het meer van Genève. Wij vermaakten ons overdag met wandelen in de omgeving vol herfstkleuren, uitstapjes naar het meer, boodschappen bij de hypermarkten, vergeefs zoeken naar brocante, klussen in het appartement en lezen op het balkon waar de zon zich nog even liet zien. ’s Avonds na de maaltijd gunden we elkaar steeds een onbekende film. We genoten van de diepgang van ‘The two Popes’, over ontmoetingen tussen de statige, behoudende Paus Benedictus de 16e en de veel meer aardse kardinaal Bergoglio die later verkozen zou worden tot zijn opvolger, Paus Franciscus de 2e. Na een wat vage maar wel aandoenlijke verfilming van de ontmoeting van een ongeneeslijk zieke musicus en zijn ex-vrouw in Venetië en het ontroerende verhaal van een familie met een schizofrene, muzikale zoon en de uiteindelijk heilzame terugkeer van een verloren broer, begonnen we aan: ‘Scusa se esisto’, ‘sorry dat ik besta’.

Ik dacht terug aan de opening van ons nieuwe gebouw. In mijn korte toespraak memoreerde ik dat de voorbereiding van de nieuwbouw hoofdzakelijk in handen was geweest van vrouwen (de eerstbetrokken wethouder, mogelijkheden van hergebruik, programma van eisen, ontwerp, interieurontwerp, gemeentelijke projectleiding). En dat de uitvoering vooral het werk was van mannen. Ik noemde dat de ideale combinatie, omdat vrouwen doorgaans dingen bedenken, die mannen makkelijk ontgaan. Mijn vraag of de aanwezige mannen dat ook (h)erkenden werd beantwoord met stilte, licht gemompel en de opmerking ‘spreek voor jezelf’. Dat laatste doe ik in dit verband graag.

Maar frappant was het dat dit het thema was van deze film. Een briljante Italiaanse architecte die de wereld is over gereisd en vele talen spreekt, besluit terug te gaan naar Italië. Maar daar maken mannen de dienst uit in de bouwwereld, ook als zij leeghoofden zijn. Zij tekent in op de herontwikkeling van een immens flatgebouw, maar weet dat zij als vrouw kansloos is. Daarom geeft zij zich uit voor de assistente van de architect en krijgt een homoseksuele restauranteigenaar zo ver dat hij de architect speelt. Met hilarische verwikkelingen, tenenkrommend gedrag van een macho-architect, die zogenaamd op handen gedragen wordt. Maar uiteindelijk kan zij er niet onderuit om de waarheid bekend te maken. En passant ontmaskert zij deze macho en bevrijdt zij het hele bureau van alle schijngedrag. Zo ver ging het op het CLV gelukkig niet. Het was zoals gezegd de gedroomde combinatie. Dat u niet denkt dat ik een mannenhater ben.

door Willem de Vos, rector CLV