‘Tante Bep’ al honderd jaar gelukkig in Veenendaal

VEENENDAAL Het leven komt zoals het komt, met alle ups en downs. Samen maak je er wat van om tenslotte uit te komen bij één doel: gelukkig zijn, maken van het leven wat er van te maken valt. Ook bij Engelbertha Slotboom is dat zo. Het is haar doopnaam maar iedereen kent haar als ‘tante Bep’. Maandag 20 juni bereikte ze de leeftijd der allersterksten. Ze werd honderd jaar.

door Martin Brink

Uiteraard kreeg ze die dag visite van burgemeester Gert-Jan Kats die haar namens de gemeente Veenendaal de hartelijke felicitaties kwam overbrengen. ,,Een leuke man, ik heb een fijn gesprek gehad”, kijkt tante Bep hierop terug. Van het Koninklijk Huis ontving ze de gebruikelijke felicitatiebrief. En dat mag volgens haar zeker niet onvermeld blijven.

Tante Bep heeft haar vaste plekje in het huis aan de Zebravink, schuin tegenover de Westerkerk waar ze zoveel mogelijk op zondag de dienst bijwoont. En altijd zit ze bij het raam. Zo heeft ze een mooi overzicht op de iets verderop gelegen weg.

Als de man van de krant langskomt gaat ze er eens goed voor zitten. Want praten wil ze wel, op z’n Veens en soms wat gravend in het geheugen. Tante Bep woont nog zelfstandig, in Veenendaal West. Om het wat te nuanceren: wel met haar bonuszoon Jan van 54 jaar.
Jan is de zoon van wijlen haar partner Jan Heikamp. Het lot bracht hen bij elkaar. Beiden verloren hun partner die relatief jong stierven. Ze liggen in de buurt op de begraafplaats. ,,Je raakt daar vervolgens met elkaar in gesprek, je herkent elkaars leven en vindt steun. Zo kwam het eerste contact tot stand. Het groeide, dus waarom niet samen verder?”, zo verklaart één van de bonusdochters hoe ze elkaar hebben ontmoet.

ZORGEN VOOR ELKAAR Met bonuszoon Jan gaat het prima, ze zorgen voor elkaar. ,,Ze gaan ook veel weg, pas nog, een tochtje met de auto, ergens een hapje eten en ook samen op vakantie”, weet zijn oudere zus Dickie de Kruiff. ,,Vroeger zorgde tante Bep voor ons, nu zorgen wij voor haar”, vult haar man Gijs aan. Dickie is één van de bonusdochters.
Ook de andere dochters Ria, Anneke en Anja bekommeren zich zeer om ‘moeder’ Bep en komen vaak langs. Ze is nog goed ter been, haar geheugen is prima en ze kan nog veel vertellen over vroeger. Ze is geboren en getogen in Veenendaal, bovenaan de Breje Gang, ofwel de Van de Pollstraat. Voor niet-Veenendalers: een nu verdwenen straat achter Theater Lampegiet. Alleen een paar bomen langs het fietspad herinneren hier nog aan.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Op de dag dat Bep Weijers 100 jaar werd, poseerde ze in de voordeur aan de Zebravink. - Dickie de Kruijff

GEMEENSCHAPSZIN Het was een echte arbeidersbuurt met een grote gemeenschapszin. Iedereen hielp elkaar. Immers: iedereen had ‘niets’. Het leven was er dus flink aanpoten. Dat gold ook voor het gezin Slotboom, bestaande uit twee dochters en één zoon waarvan vader Maas werkte bij de Hollandia Wol- en Kousenfabriek aan het Verlaat, de fabriek van de gebroeders Van Leeuwen, in de volksmond De Mus genoemd. Het was er weinig verdienen en aanpoten. 

Dochter Bep ging er ook werken toen ze dertien jaar was. Kort daarvoor had ze de lagere school afgemaakt. ,,Ik heb op de Boerslandseschool gezeten”, zegt ze. Het is de Beatrixschool, een christelijke school want van huis uit is het geloof altijd belangrijk geweest in haar leven. En nu nog. De dominee komt geregeld langs om zijn oudste gemeentelid te bezoeken en samen hebben ze fijne gesprekken.

Haar eerste arbeidservaring deed ze overigens op in de sigarenfabriek. ,,Daar kon ik niet tegen. Het was er veel te stoffig, en de lucht...” De textielfabriek was beter. Bep was bepaald niet op haar mondje gevallen. Dat ondervond directeur Marius van Leeuwen eens. Hij praatte met een groepje meisjes en zei: ‘Zo, nu weer aan het werk’. ,,We beginnen stipt om half twee en dat is het nog niet”, zei Bep. Ze kreeg wel gelijk. Ze zei hem nog wel: ,,U heeft zeker een uurwerk van Klok-zeep.” Dat was toen een bekend zeepmerk. Directeur Marius merkte al snel dat met haar geen discussie mogelijk was. Toch zegt ze nu: ,,Ik heb er een mooie tijd gehad, had er goed naar mijn zin.” 

(de tekst gaat onder de foto verder)

De trouwfoto gemaakt bij Foto Bakker in de Hoofdstraat. Samen met Leen Weijers en in een zelfgemaakte bruidsjurk. - Familiearchief

TROUWKOETS Ze leerde er ook haar man Leen Weijers kennen. Kort na de oorlog trouwden ze. Van allerlei stoffen werd een mooie bruidsjurk gemaakt. Van haar huwelijksdag is nog een bijzonder verhaal overgeleverd: ,,Ik was het straatje aan het schoonvegen voor de grote dag. Kwam daar ineens de trouwkoets voorrijden. Ik was helemaal verbaasd. Ze waren één dag te vroeg. Hoe kan dat nou, zei ik. Kom morgen maar weer langs…”

Leen was overigens iemand met een groot rechtvaardigheidsgevoel. Op verschillende groepsfoto’s is hij nog te zien. Als bestuurslid van de Algemene Bond van Werknemers in het Textiel- en Kledingbedrijf De Eendracht in Veenendaal. Daar staat hij ook samen op met Hans (’Beertje’) van Hardeveld, de bekende vakbondsman en latere wethouder in Veenendaal. Het jonge paar kreeg een huisje naast haar ouders toegewezen. Zo kon ze haar moeder nog meehelpen.

Het huwelijk werd in 1952 bekroond met de komst van zoon Hans die in het Veenendaal van nu zeker geen onbekende is. Hij is al jaren lid van schietvereniging Prins Hendrik, was mede-auteur van een boek over deze oudste club van Veenendaal en onderhoudt al jaren graven van oorlogsslachtoffers op de Algemene Begraafplaats. Tante Bep: ,,Hij zei tegen mij na zijn pensioen: ik ga weer aan het werk. Zou je dat nu wel doen jongen, zei ik?”

(de tekst gaat onder de foto verder)

Met plezier wijst ze haar trouwfoto aan. - Martin Brink

DE KOEKOEK Ze ging werken in de zorg en gaf ouderen een lichtpuntje in hun leven. Ze breidde ook veel sokken, zelfs voor de dokter. Tot aan de huidige tijd. Daar weten ze bij het ontmoetingscentrum De Koekoek aan de Nieuweweg over mee te praten. ,,Daar kom ik twee dagen in de week. We doen van alles: we knutselen en doen spelletjes. Ik word gehaald en gebracht. Ik heb het daar goed naar mijn zin, het is er altijd zo gezellig!” 

Het gezin woonde later aan de Vendelseweg. Helaas overleed haar man in november 1978 en besloot Bep naar een duplexwoning aan de Sparrenlaan te verhuizen. Het eerste contact met Jan Heikamp was dus op de begraafplaats. Dat leidde in 1982 er toe dat ze gingen samenwonen, Bep trok bij Jan in aan de Palmen Grift. Trouwen deden ze niet meer. Korte tijd later werd verhuisd naar de Zebravink in West. Daar woont tante Bep nog steeds, samen met Jan. Ze is tevreden met haar leven. ,,Ik heb het goed, ik ben rijk. Ik heb alles mee, niets tegen en de mensen zijn lief voor me. Wat wil ik nog meer?”

Haar leven staat vooral in het teken van elkaar helpen. ,,Iemand zei eens: je bent veel te goed voor deze wereld. Ik zeg altijd: laten we gewoon doen, dat is het beste. Daarom kan ik met iedereen opschieten.” Veel mensen in Veenendaal kent ze niet meer. ,,Die zijn allemaal weg”, blikt ze enigszins met spijt terug.

GENEN Ouderdom zit in de genen van haar familie. Een zus van haar bereikte de gezegende leeftijd van 102 jaren. En moeder? Die werd 96! Bep Weijers is overigens niet de enige honderdjarige in Veenendaal. Naast haar is er nog iemand die de honderd kruisjes heeft aangetikt. Verder zijn er vier honderd-plussers van wie de oudste 103 jaar is en in december 104 jaar hoopt te worden. Ook zijn er twee personen van 99 jaar die dit jaar de eeuw volmaken.