‘Ik word helemaal warm als ik de foto’s zie…’

VEENENDAAL ,,Hoe meer foto’s ik zie, hoe warmer ik er weer van word.” Martijn Okker, een bekende reclameman uit Veenendaal, bekijkt zorgvuldig de plaatjes op zijn beeldscherm. Het brengt hem terug naar de tijd dat hij zestien was en met zijn vrienden dagelijks ging skaten. Dat was toen zijn leven. Het zijn mijmeringen aan een zorgeloze jeugd.

door Martin Brink

Martijn heeft inmiddels de vijf kruisjes aangetikt en aan skaten kan hij wel denken maar het beoefenen is een ander verhaal. Hij zou het naar eigen zeggen nog wel kunnen. ,,Maar op mijn leeftijd moet je dat niet meer doen. Mijn vriend heeft pas nog op wintersport het een en ander gebroken. Ik bedoel maar.” Met Martijn en anderen brengt deze krant een stukje recente Veenendaalse geschiedenis naar boven. Eén die totaal vergeten is en die ook digitaal geen sporen heeft nagelaten. Bovendien is deze terugblik ook exemplarisch voor het korte bestaan van de vele verenigingen die Veenendaal heeft gekend. Deze, Hurricane Skateboarding, is achteraf gezien opgericht op basis van foutieve inschattingen.

De aanleiding is de kortgeleden geopende betonnen skatebaan aan de rand van het Stadspark. De baan is een eclatant succes en trekt zelfs gebruikers uit buurgemeenten. Het is gebouwd volgens de nieuwste inzichten waardoor het maken van allerlei figuren met skateboard of skeeler mogelijk is. Zoals de welbekende Hurricane, een truc waarvoor veel oefening is vereist.

(de tekst gaat onder de foto verder)

De houten skateramp die in augustus 1991 werd geplaatst oogt tamelijk ‘cheap’ en halfslachtig gebouwd maar was voor die tijd zeker modern te noemen! - Collectie HVOV-Hennie Henzen

,,Wie dat kon, was in mijn tijd een hele bink”, zegt Martijn Okker. Hurricane was ook de naam van de skateboardclub in Veenendaal. Die heeft een kortstondig leven geleid en lijkt nu totaal vergeten. Martijn blijkt één van de initiatiefnemers.

Hij gaat terug naar de tijd dat hij een jaar of zestien, zeventien was. ,,Skaten was toen mijn grote hobby. Het was mijn leven. Met een vriendenclub gingen we toen overal skaten. Het liefst elke dag. We bouwden een eigen houten mini-ramp en sleepten die overal naar toe. We lieten ‘m zelfs wel eens op locatie staan. Dat kan nu echt niet meer. We stelden ‘m op naast De Lampegiet, gingen skaten bij het gemeentehuis op de trappen, bij de Koningin Juliana Mavo aan de Grote Beer, in de tuin, aan de achterkant van Jan van Schuppen aan de Tuinstraat of gewoon op straat aan het Doddegras waar ik toen woonde. Ook in de kelder bij vrienden.”

Zo troffen Bastiaan van Bemmel, Bart van de Weerd, Egon Schweigmann en Martijn Okker elkaar bijna dagelijks. ,,We wilden op een goed moment meer, een vast skatepark. We zijn toen naar de gemeente gestapt en kwamen terecht bij Marien van Schijndel, jeugdopbouwwerker bij De Vaart. Ik zie ons nog zitten aan zijn bureau aan De Sterke Arm.”

Van Marien krijgen de jongeren het advies om een vereniging op te richten. Dat werkt makkelijker met het verkrijgen van subsidies. ,,Wie ons goed geholpen heeft, die moet echt genoemd worden, is Hennie Henzen. Die had toen een reclamebureau aan de Wilhelminastraat. Hij sponsorde ons met het maken van een logo en vervaardigen en drukken van een verenigingsblad.” Om de belangstelling voor het skaten te promoten werden er open dagen gehouden. Dat gebeurde in de oude VSW-hal aan de Zandstraat (nu bij de rotonde).

(de tekst gaat onder de foto verder)

Op de sweaters van de leden stond het verenigingslogo achterop. Met dank aan sponsor Hennie Henzen. - Collectie HVOV-Hennie Henzen

,,Daar werden allerlei skatebanen ingericht en er kwamen skaters uit het hele land. Aan belangstelling hadden we zeker niet te klagen.” Andersom gingen de Veenendaalse vrienden ook op bezoek. ,,Met de bus naar Rotterdam bijvoorbeeld waar we allerlei banen bezochten.” Maar ook Amsterdam en Den Haag werden aangedaan waar de ‘skatecultuur’ al veel verder was.

Martijn: ,,Het was ook gewoon gezellig om daar een beetje door de stad te rijden.” Een eigen baan kwam er uiteindelijk. Maar daarover zit bij Martijn een grote lacune.

PROFESSIONEEL Hij verklaart daarover: ,,Wij waren toen de oudsten. Kijk, op onze zestiende zijn we bezig gegaan en dan duurt het doorgaans een jaar of drie voordat er een baan is. Toen waren er weer andere dingen die onze belangstelling hadden.” Die eerste baan was een mooi omheind park, compleet met prullenbakken en bankjes, op een terrein waar nu een hockeyveld van Spitsbergen is. ,,Via een brugje over de sloot kwam je er. Het was een fors en geasfalteerd terrein van vijftig bij zestig meter. Het was best professioneel, vergis je niet.”

Over het verloop van de vereniging herinnert Martijn zich weinig meer. Maar wel: ,,Op het hoogtepunt moet het rond de 75 leden hebben gehad.”

De leden laafden zich aan de skatesport, het bestuur bestond uit volwassenen, vaak ouders van leden. Els van Duijvenbode-Quack was bestuurslid van het eerste uur. Als eerste laat ze enthousiast weten: ,,Ik heb gelezen over de nieuwe baan! Dat is mooi toch?”

(de tekst gaat onder de foto verder)

Collectie HVOV-Hennie Henzen

Els weet dat de vereniging niet lang heeft bestaan. ,,We kwamen er al snel achter dat deze sport niet iets is om in verenigingsverband te beoefenen.” De klad kwam er dus snel in. ,,We hadden steeds te weinig leden.” Ook zij weet nog van de reizen. ,,In Rotterdam had je een indoorskatebaan. We huurden een bus en zijn met z’n allen daar naar toe getrokken. Ik kan u vertellen: voor de jongeren is het helemaal geweldig maar voor volwassenen was het zeker geen pretje om daar de hele dag rond te hangen. Ook niet gezien het lawaai.”

Veel is in de tijd vergleden. Toch zijn er nog wel wat herinneringen. Allereerst wil ze zeggen dat Veenendaal nu een geweldig skatepark heeft. ,,Ik ben er gisteren nog even gaan kijken. Ik zie dan al die jongens en meisjes op hun skateboards. Maar ook skeelers en andere attributen op rolletje. Als ik het zo eens bekijk, dan lijkt me dat wel knap gevaarlijk.”

Ze is blij dat alles zo positief is gegroeid en dat Hurricane aan de basis mocht staan. ,,Ik denk dat ons initiatief in de huidige tijd omarmd zeker zou worden door de gemeente. Jongeren aan het bewegen krijgen, zo is het toch tegenwoordig? Daar waren we toen dus al mee bezig. Maar we kregen toen te horen dat het maar een hype was, iets wat voorbij gaat.”

Zoon Wouter en buurjongen Jeroen Kuiper waren dikke vrienden en hadden het skateboard ontdekt. Daar waren ze de hele dag mee bezig. ,,En maar aan sleutelen hé, aan die wieltjes. Ten koste van mijn gereedschap!”, zegt manlief Cor van Duijvenbode lachend.

Ze klopten aan bij de gemeente om een eigen baan te vragen. Els: ,,De personen daar hadden eigenlijk helemaal geen zin in een skatebaan. Dat was maar iets tijdelijks zeiden ze, daar gaan we geen geld in steken. Uiteindelijk was het:  als jullie een vereniging oprichten, dan kijken we verder.” Niet wetende overigens dat een vereniging niet zal werken bij skateboarden. Maar voorbeelden waren er niet; Veenendaal was de eerste.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Tijdens de opening van de baan op 28 september 1991. - Collectie HVOV-Hennie Henzen

Sponsor was reclameman Hennie Henzen. Hij voelde zich bij de jongeren betrokken en hielp hen met alles: ontwerp van het snel ogend logo (een skatende jongen), hij gaf het clubblad Skatepaper vorm en zorgde er ook voor dat er fraaie blauwe sweaters kwamen met achterop het logo. Zo zag alles er professioneel uit. Dankzij zijn archief was het ook mogelijk om de juiste data aan bepaalde hoogtepunten te hangen.

MOEDERS Els van Duijvenbode was één van de twee moeders die in het bestuur ging zitten. Zij was secretaris, buurvrouw Trudy Kuiper werd voorzitter. Het derde bestuurslid was politieman Henk Klein Gotink.

Trudy stelde ook de statuten op. ,,Ik nam die van de tennisclub als voorbeeld en paste ze wat aan. Toen ik later bij notaris Grasser kwam, hij deed het werk voor niets, zei hij: wie heeft dit gemaakt? Ik kan er geen speld tussen krijgen!”

Zo werd op 11 juli 1990 de vereniging opgericht. Martijn en de zijnen waren al vanaf 1988/1989 bezig om dat voor elkaar te boksen. Alvorens een baan kwam, moesten de jongens zich eerst bewijzen, een voorwaarde van de gemeente. Zo volgden verschillende skateboard-demonstraties. Hiervoor werd een klein entreebedrag gevraagd dat in de verenigingskas vloeide.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Collectie HVOV-Hennie Henzen

Uiteindelijk kon met veertig leden de akte gepasseerd worden en op 22 augustus 1991 de zelfgebouwde houten miniramp geplaatst op het geasfalteerde terrein van de Groene Velden. Op 28 september werd het skatepark officieel geopend. Die kwam op wat nu één van de hockeyvelden is. Er kwam een hek omheen en bij de ingang van het terrein stond een bord waarop stond dat de toegang alleen voor leden was. Anderen betaalden 2,50 gulden. Els: ,,Ze moesten lid zijn om hier te kunnen skaten. Met dat geld betaalden we de grondhuur aan de gemeente. Maar wie controleert dat alles? En hoe het geld geïnd werd kan ik mij niet herinneren. ik kan mij niet voorstellen dat er constant iemand bij de ingang stond.”

Alles en iedereen kwam er al snel achter dat een vereniging niet werkte. ,,De leden merkten dat ook anderen van de baan gebruik maakten. Waarom moet je dan lid zijn en geld betalen als je er zo op kunt?” De klad kwam er dus al snel in. Altijd waren er te weinig leden, de een na de ander zegde op. ,,Bij een vereniging hoort een jaarvergadering. Zaten we met z‘n drieën als bestuur te wachten op de jongens. Er kwam niemand. Geen wonder, die wilden skaten en zich niet met statuten en vergaderingen bezig houden!” Op 28 oktober 1993 hield Hurricane op te bestaan. Bij Els staat nog wel helder voor de geest de wat sarcastische opmerking van een dagbladjournalist die om een reactie vroeg: ,,De vereniging is opgeheven maar nu hebben jullie toch je zin? Er is immers een baan gekomen, dat was het toch om te doen?”

Inmiddels zijn we zoveel jaar verder. Alles wat herinnerde aan Hurricane heeft Els verhuisd naar het spreekwoordelijke ‘ronde archief’. Als secretaris hield ze de verslagen en mediapublicaties bij. Maar dat alles is nu verleden tijd, hoewel ze het wel leuk vindt om er weer even aan herinnerd te worden.