La plus belle langue

VEENENDAAL Zo heette mijn schoolboek Frans in 1970. De mooiste taal. Niets ten nadele van de andere moderne vreemde talen in ons onderwijs of onze moedertaal. Maar ik voel een bijzondere band met de Franse taal en cultuur. Dat zeggen vele mij niet na. Mijn moeder vertelde ooit de anekdote dat Amerongse familie van haar in een Franse bakkerij, duidelijk articulerend en ondersteunend met gebaren, de volgende bestelling deed: ‘Twee broadjies, pampiertie d’r om’. Toen de boulanger dat niet bleek te begrijpen, werd de boodschap met iets luidere stem herhaald. 

En een vriend bestond het om in redelijk Frans zijn croissantjes en baguettes te bestellen, maar zei er quasi grappig achteraan ‘et vite nondeju!’ Ik hoor nog wel eens landgenoten verzuchten dat ‘die Fransen zo onsympathiek zijn’. Nou, dat ervaar ik heel anders en dat heeft vast te maken met mijn pogingen gesprekjes aan te knopen over van alles en nog wat. Ik wil niet opscheppen, maar ik heb al minstens twee keer de vraag gekregen, uit welke région van Frankrijk ik afkomstig was.

En dat terwijl we op mijn middelbare school geen taaldorp kenden. Op het CLV wel, zoals afgelopen donderdag. In het kader van ‘de dag van de Franse taal’ werd een deel van de hal (le Bétrium) omgebouwd en omgedoopt tot ‘Petit Montmartre’. Voor een dag had de school een echte burgemeester (le maire), monsieur Coen, die zijn onderdanen (ses ressortissants) via de intercom (l’interphone) op hilarische (hilarante) wijze opriep naar Montmartre te komen, werkelijk (vraiment) om te gillen (hurler), waarna hij een lint (un ruban) doorknipte (coupait à travers) om Montmartre te openen. Ik had dat zelf ook wel willen doen, maar mijn buik (mon ventre) bleek niet geschikt om er zo’n imposante sjerp (ceinture imposante) overheen te draperen (draper). Er waren Franse hapjes (apéritifs), een reusachtige (géante) foto van de Eiffeltoren (la Tour Eiffèl) voor het maken van een selfie (dat woord gebruiken de Fransen ook!) een fotospeurtocht (chasse au trésor) en de hele dag door klonken Franse chansons (des chansons Français). Het klapstuk (la pièce de resistance) was wel Marion, de sneltekenares (la caricaturiste de foire) die voor een fooi (un pourboire) een karikatuur van je tekende. En de opbrengst (le rendement) is gedoneerd aan de voedselbank (la banque alimentaire). De sfeer was hartverwarmend (très touchante) en gezellig (agréable). Daardoor stonden het vak (la matière scolaire) en de taal (la langue) een dag lang (pour une journée) in het zonnetje (dans le soleil). En dat mag ook wel eens (une fois).

Ik ben intussen wel benieuwd (curieuse) hoeveel fouten (défauts) een punt mevrouw Klont (Madame Morceau) gaat rekenen (calculer). Misschien (Peut-être) helpt (aide) de titel (le titre) van deze column (cette chronique)? Vive la France!

door Willem de Vos, rector CLV