Afbeelding
BDUmedia

Keukenschaar

4 november 2021 om 13:03 Opinie

VEENENDAAL In een oude aflevering van Het Klokhuis probeert iemand een pakketje open te maken. Hij komt er achter dat dit niet zal lukken zonder een keukenschaar te gebruiken. Die heeft hij niet en daarom bestelt hij er een. Als deze arriveert blijkt hij in een pakketje te zitten, waarop staat: openen met een keukenschaar. Die heeft hij niet, dus hij…..

Nou ben ik kennelijk een sufferd. De pincode van een rekening waar ik maar af en toe op kijk is mij ontschoten, of hij werkt niet meer. Nog één foute poging en het pasje wordt geblokkeerd en dat wil ik voorkomen. Gelukkig biedt de website van de bank uitkomst. Er blijken twee manieren te zijn om de pincode weer te bemachtigen: via de rekeningapp, maar die heb ik nooit geïnstalleerd of via de website van de bank, door in te loggen. 

Opgetogen drukte ik op de knop die me op weg zou helpen. Het programma om in te loggen verscheen en waar vroeg dat programma om? Juist, om de pincode. Maar die had ik toch niet? Gelukkig bood de site ook de mogelijkheid om te chatten met een virtuele assistent(e). Ik legde uit wat er aan de hand was, maar halverwege was ik door het aantal woorden heen. Boodschap ingekort en de robot leek het te begrijpen: ‘Als ik het goed begrijp, bent u de pincode van uw pasje kwijt’. Ik voelde mij begrepen, want dat was precies wat ik had ingetoetst. 

Gelukkig bood de chat uitkomst en kwam op de proppen met een knop die mij naar de verlossing zou leiden: een programma om in te loggen en via ‘service’ de pincode op te vragen. Alleen was het wel hetzelfde programma dat ik eerder had geopend en dat mij om in te kunnen loggen, vroeg om … mijn pincode. Ik heb de virtuele assistente omstandig bedankt voor de goedbedoelde hulp, maar wel op het duimpje omlaag gedrukt toen zij wilde weten, wat ik van haar vond. Ik ga wel bellen maandag en vrees het ergste. 

En dat terwijl ik totaal geen cynicus ben. Ik heb wel een gezonde weerzin tegen sommige automatiseringsbewegingen. Zo zal je mij nooit bij de zelfscankassa van de supermarkt zien. Niet omdat ik er met mijn uiterlijk toch wel uitgepikt zal worden voor controle. Maar omdat ik liever niet meewerk aan deze vorm van ontmenselijkende kostenbesparing. Hoe leuk is het om de kassamedewerker te groeten en nog een fijne werktijd te wensen?! 

Weet u dat er ooit zelfs een klant geweest moet zijn die zo’n band opgebouwd had met de dame achter de kassa, dat hij, toen zij niet op haar plek zat en hij hoorde dat zij een donornier nodig had, spontaan een van zijn eigen nieren aanbood. Die bleek nog bruikbaar ook. 

Hoe kom ik nou via een keukenschaar bij een donornier? Weet ik niet meer, net als die pincode.

door Willem de Vos, rector CLV

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie