Afbeelding
BDUmedia
Column

Goud op straat

23 september 2021 om 13:08 Opinie

VEENENDAAL Vroeger, in de vorige eeuw, reed de kraakwagen eens in de maand door de straten. Afgedankte kasten, bankstellen, bedden of ander grofvuil gingen niet naar de kringloop, want die bestond nog niet, maar werden achterin de vrachtwagen gegooid en letterlijk gekraakt door zo’n grote stalen schep. Als kind kon ik daar ademloos naar kijken en luisteren naar het onheilspellende gekraak. Voor de kraakwagen uit snuffelden mensen op bakfietsen of met een handkar bij ieder huis, om te kijken of er iets van hun gading was. En zelfs de mannen van de kraakwagen redden van tijd tot tijd dingen van de ondergang door ze in hun cabine te zetten. 

Mijn vader had geen bakfiets, maar reed graag met zijn Volkswagen 1600 Variant een rondje met hetzelfde doel: iets bruikbaars meenemen. Ik heb een paar eigenschappen van hem overgenomen en dit is er beslist één van. Nu rijdt de kraakwagen niet meer, hooguit op bestelling; kringloopwinkels, soms voor het goede doel, hebben die rol overgenomen en bezorgen veel spullen uit onze wereld van overvloed een tweede leven. Een collega vertrouwde mij toe dat zij bij de verhuizing voor 2000 kilo aan spullen had ingeleverd uit het te verlaten huis. Ook tref je nog regelmatig hele inboedels aan op het trottoir. 

Als u zich op 10 september rond een uur of één in de buurt van de Klaas Katerlaan had bevonden, dan zou u het gezien kunnen hebben. De directie van het CLV, lopend aan weerszijden van een fiets, met op de bagagedrager een afgedankt keukentje voor de (klein)kinderen. Ook nog eens van niet-het-eerste-het-beste merk. Ik was ijverig aan het werk toen mijn directie-collega mij een foto appte van een kinderkeuken tussen de rommel op straat die zij om de hoek had aangetroffen. Zij vroeg of dit iets voor onze kleinkinderen was. Ik aarzelde geen seconde en spoedde mij te voet naar de aangegeven plek. 

Samen laadden wij het geval op de bagagedrager van haar fiets en liepen zo, vele verbaasde blikken trotserend, de vierhonderd meter naar school. Een wonderlijk span voor de bokkenwagen, maar wat kon het ons schelen? Op school was het net pauze en te midden van horden leerlingen sjouwde ik het keukentje de grote trap op, naar mijn kamer. Daar staat het te wachten tot ik een keer onvermijdelijk de auto moet nemen en dan verhuist het naar onze veranda achterin de tuin, naast de buitenkeuken van sloophout. Voor de kleinkinderen uiteraard. Lapje erover, een beetje viltstift verwijderen en het ovendeurtje weer vastschroeven en het kan nog jaren mee. Ik zie het al voor me: de tafel vol met familie, ik met schort voor aan het brutselen op de buitenkeuken en naast mij zo’n kleine turf, ook met schort. Dat is zowel gratis als onbetaalbaar. Dank aan de afdankers, dank aan Karin, mede namens onze kleinkinderen. Het goud lag op straat.

door Willem de Vos, rector CLV

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie