Column: Participatie

Door Lilian Steensma-Valkenburg

In huize Steensma zijn de rollen vrij traditioneel verdeeld. Mijn man werkt fulltime en ik verzorg het huishouden en de kinderen naast een deeltijdbaan. Prima geregeld, zou je denken. Maar dat is niet zo. Werk en opvoeding sluiten redelijk aan op mijn competenties, maar voor huishouden heb ik geen talent. Omdat ik altijd wel iets interessanters te doen heb dan stofzuigen en poetsen, geef ik er zelden prioriteit aan. Ik ben een sloddervos. De was een beetje bijhouden vind ik oprecht moeilijk, mijn kookkunsten zijn belabberd en over rondslingerende zooi stap ik heel makkelijk heen. Mijn gezin gaat er gelukkig goed mee om. Over twee verschillende sokken aan de voeten doet hier niemand moeilijk. Mijn geliefden leerden oprecht dankbaar zijn voor een bord simpele conservenworteltjes. Best mooi, eigenlijk.

Sinds kort is er een bijzonder proces gaande in huize Steensma. Toen ik laatst op de bank zat te Facebooken, hoorde ik mijn man alle kinderen naar zolder roepen om ze uit te leggen hoe de wasmachine werkt. Als ik nu uit mijn werk kom, hoor ik regelmatig de wasmachine draaien, terwijl ík die niet heb aangezet. De puber die in een hoekje van de bank met koptelefoon en mobiel leek te vegeteren, zegt dan nonchalant: ‘Oh ja, ik heb er even een wasje in gegooid. Ik hang ‘m zo op.’ Jawel! Terwijl de ene huisgenoot voor de hele familie pannenkoeken bakt, haalt de ander een stofzuiger door de kamer. Zonder noemenswaardig gemopper. Nu mijn man eindverantwoordelijke is voor de boodschappen, sta ik nog maar zelden in mijn pyjama bij de bakker omdat er geen brood in huis is. Misschien hielden mijn huisgenoten er een geheime vergadering over. Misschien constateerden ze gelaten: ‘Joh, we hebben dat mens nu vijftien jaar de tijd gegeven om zich als huisvrouw te bewijzen, maar het wordt tóch niks meer. Laten we het zelf maar gaan doen.’ Het zou kunnen. Je hoort mij niet klagen. Ik vind het heerlijk, dat nieuwe participatiehuishouden van ons. De taken samen verdelen, creëert ruimte en saamhorigheid. In samenlevingen waar de verantwoordelijkheden eerlijk en naar draagkracht worden gedeeld, komen mensen tot hun recht. ‘t Is prettig leven in een maatschappij waar iedereen een steentje bijdraagt. In het klein en in het groot, zoals in ons mooie Veenendaal, bijvoorbeeld. Ik word er blij van en participeer vrolijk mee. Net als jij.