Tranen met tuiten

VEENENDAAL Leest u ook liever een boek dat u door iemand is aanbevolen? Natuurlijk wordt ieder boek door de uitgever bejubeld, dus dat zegt weinig. En die top tien in de boekhandel vertrouw ik niet. Dat is een slimme marketingtruc. Zet een boek in de top tien en daardoor komt het in de top tien van de meest verkochte boeken. 

Maar pas als ik er iemand die ik ken over hoor, of er zo’n handgeschreven aanbeveling over het omslag gevouwen is, krijg ik er vertrouwen in. Of als het door een recensent de grond in geboord is, dan word ik ook wakker. Want kennelijk is het dan toch boeiend genoeg om er woorden aan vuil te maken.

Voor films geldt ongeveer hetzelfde. Ik heb zelden spijt gehad van het bekijken van een film die mij door iemand in mijn omgeving was aanbevolen. En inderdaad, pas was het helemaal raak. Een vriendin wees ons op de Turkse film ‘Babamin Kemani’, ‘Mijn vaders viool’.

Toegegeven, ik ben snel geroerd als ik een film zie waarin het over ouders en kinderen gaat. Maar hier was het direct tranen met tuiten, bij mij en mijn lief. En het hield maar niet op. Als je een film zoekt die een mooie mix vormt van ‘Alleen op de wereld’, ‘Mathilda’ en‘Oliver Twist’, of welke film over weeskinderen dan ook, ben je aan het goede adres. Ik geef niet veel meer prijs dan de tekst van de aankondiging. En als je dat niet vertrouwt, lees dan voor al niet verder!

Twee gescheiden werelden, vertegenwoordigd door twee broers, ontmoeten elkaar na jaren door een zelfbewust nichtje van acht. De wereld van roem en glamour op het concertpodium, die een grote leegte en een groot verlangen blijken te omhullen en die van overleven op straat, met muziek en dans, een lege maag en rennen voor de politie. De broers zijn elkaar uit het oog verloren, omdat de een de ander lang geleden, tegen zijn belofte in, in de steek gelaten zou hebben. Ze treffen elkaar als de oudste nog maar kort te leven heeft. Het brutale en innemende meisje brengt de arrogante, door roem verblinde oom aan het wankelen. Zo zelfs dat hij vlak voor een belangrijk concert de boel de boel laat om haar te zoeken. Zij slaagt er ook in om de relatie tussen hem en zijn vrouw, die haar carrière als pianiste voor hem heeft opgeofferd, op scherp te zetten. Met een nieuwe fase als gevolg.

Hoe voorspelbaar sommige scènes ook zijn – want u snapt natuurlijk allang dat zijn broer hem helemaal niet in de steek gelaten blijkt te hebben – ze raken je stuk voor stuk. Zoals dat meisje van acht dat haar vader citeert als ze bij zijn graf viool speelt en tegen haar oom zegt: ‘Iedereen is een melodie en dit was jij.’ Tranen met tuiten!

door Willem de Vos, rector CLV